Intergalactic Beings

Tym, co w muzyce Nicole Mitchell zwykło urzekać mnie najbardziej to nie stroniący od  groove'owej energii żywioł, intensywny, ale nigdy w swej intensywności nie popadający w monotonię, iskrzący się całą feerią brzmieniowych barw. Jego ślady odnaleźć można na takich jej krążkach jak chociażby "Aquarius" czy nagrany z kwartetem Sonic Projections, poświęconym Fredowi Andersonowi krążku "The Secret Escapades of Velvet Anderson". Ten ostatni krążek to jedna z dwóch płyt, wydanych przez artystkę w 2014 r. Druga z nich - "Intergalactic Beings"  nagrana przez flecistkę w towarzystwie założonej przed kilkunastu laty Black Earth Ensemble oferuje słuchaczowi - nie tylko z racji nawiązującej do "Matki Ziemi" nazwy - spotkanie w zdecydowanej mierze z innego typu muzycznym żywiołem aniżeli improwizacyjny płomień.

Kiedy zestawimy muzykę zapisaną na "Intergalactic Beings" z artystyczną propozycją zawartą na poprzedniej, nagranej w towarzystwie legendarnego Roscoe Mitchella  "Three Compositions" widać w działaniach Nicole sporą konsekwencję. Black Earth Ensemble  jest dla niej bowiem ostatnimi czasy, czego dowodzą obie wspomniane płyty w znacznej mierze platformą dla eksperymentów z muzyką współczesną, dość odległych od chociażby energetycznego miksu afrykańskiej rytmiki i najlepszych jazzowych tradycji, których uświadczyć można chociażby na nagranej przez orkiestrę flecistki "Africa Rising".

Przyczyn tej różnicy szukać należy w inspiracjach Nicole, które sięgają w tym wypadku twórczości czarnoskórej pisarki science fiction Octavii E. Butler. Dramatyzm jej prozy znajduje swoje odzwierciedlenie w muzyce orkiestry: tak w ekspresyjnych, choć momentami nieco monotonnych wokalizach i melodeklamacjach Mankwe Ndosi jak i w podniosłych unisonach. Zarzut dotyczący monotonii skierować można nie tylko wobec wokalistki, ale wręcz wobec koncepcji całego materiału, stylistycznie spójnego, ale jednak popadającego momentami wręcz w swoistą stagnację, która dla niektórych fanów innego oblicza flecistki może być doświadczeniem momentami wręcz dysonansowym. Elementem tchnącym w całość energię freejazzowego ducha staje się w kompozycji "Negotiating Identity" tenorzysta David Boykin, a dramaturgia zagęszcza się w wieńczącym płytę "The Inevitable", w którym rozpoczynający się w rytmie walca kolektywny dialog wieńczy splatająca się w jedną ścianę dźwięku polifonia krzyku. Odmalowana przez muzykę Mitchell i jej towarzyszy postapokaliptyczna wizja byłaby dla mnie bardziej przekonująca, gdyby takich właśnie różnicujących dynamikę i dramaturgię muzycznej interakcji momentów odnaleźć można było na "Intergalactic Beings" więcej.