Fly or Die

Amerykańska trębaczka debiutuje tym albumem w roli liderki i przedstawia nam swoją wizję artystyczną równie barwną jak arcyciekawa okładka “Fly or Die”. Aktywność Jaimie Branch na początkowo chicagowskiej, a od pewnego już czasu - nowojorskiej scenie, trwa już jednak od dłuższego czasu. Można zatem powiedzieć, że mamy w tym przypadku do czynienia z doświadczoną debiutantką, która współpracowała już wcześniej z Jasonem Ajemianem, Frankiem Rosalym, Fredem Lonbergiem-Holmem, czy Jebem Bishopem.

Muzyka zawarta na “Fly or Die” jest mocno skondensowana czasowo, bo album trwa zaledwie nieco ponad 30 minut. Dzieje się jednak na nim naprawdę wiele. Jaimie Branch wyraźnie cierpi tu na twórcze ADHD, czego objawem jest ilość pomysłów przypadających na daną chwilę. Żongluje nastrojami, tworzy groove’y przypominające Chicago Underground Duo i Sao Paulo Underground, a innym razem zaskakuje technikami, których, mam wrażenie, nie powstydziliby się Axel Dörner, czy Nate Wooley.

Jaimie Branch na “Fly or Die” jest jednak pod względem muzycznym bardziej przystępna od wymienionych przeze mnie trębaczy. Wraz z wiolonczelistką Tomeką Reid, kontrabasistą Jasonem Ajemianem i perkusistą Chadem Taylorem tworzą coś nietuzinkowego. Doskonale odnajdują się w dłuższych formach, jak i dominujących tutaj krótszych szkicach kompozycyjnych. Potrafią zagrać dynamicznie i z wręcz punkową czy indie rockową energią. W sposób naturalny odnoszą się do współczesnego free jazzu.

Muzycznie słuchacz “Fly or Die” miotany jest od pomysłu do pomysłu przez cały czas trwania albumu. Równie dobrze mogłyby stanowić materiał na kolejna wydawnictwa. Z pewnością jednak debiut Jaimie Branch jest bardzo błyskotliwy i może się po wysłuchaniu “Fly or Die” przyjemnie zakręcić w głowie.