Gather

Świeżutka bułeczka z wydawnictwa Delmark. Zespół pod przewodnictwem wiolonczelisty, który gra tu jeszcze na gitarze basowej i kornecie. Rzut oka na skład i już się chce tej płyty słuchać. A jak miło się robi, jak się tę płytę wrzuci do odtwarzacza.

Jazz, niewątpliwie, ale niejednostajny i niełatwy. Nie ze względu na połamańce kompozycje, ale ze względu na brzmienie. Zaczyna się ot tak, po prostu: wiolonczela, gitara, dęciaki, sekcja. Aaaaale… przez te pierwsze chwile mamy dać się złapać w sieć „tego, co znamy". Spokojny groove i troszkę tylko dzikie odgłosy kornetu, saksofonów. Ale zaraz potem jest zupełnie inaczej. Zwodniczy pozorną jednostajnością rytm. Niesforne, czasem jak nieznośne dzieciaki, brzmienia. Rozwijająca się burza dziwnych dźwięków i poplątanych quasi-melodii. I tak non stop: gdzieś jesteśmy, a za chwilę już zupełnie gdzie indziej.

Do trzeciego utworu przeważa szał, pęd, tętno. W drugiej połowie sytuacja nieco się uspokaja, są elementy balladowe, są „kameralistycze" oddechy. Jednak nie dajmy, nie dajmy się zwieść. To nie jest spokojna przechadzka, to jakaś zwariowana defilada, fantasmagoryjna wściekła zabawa z barwą i czasem. I jeśli nawet na chwilę tempo wydarzeń stygnie, nawet jeśli pojawiają się elementy melancholii, wyrażonej odniesieniami ludowymi, to nie czyni tej muzyki spokojną. Napięcia, walki brzmień, mini-rytmów, to pojawiające się, to znikające melodie. A wszystkie te brzmienia są dobre, są super, są piękne.