The People I Love

W kraju, w którym wartości muzyki są tak bardzo podporządkowane wynikom jej sprzedaży, wciąż powstaje sporo kreatywnej i artystycznie niezależnej muzyki, jedną z najciekawszych w tej mierze pozycji minionego roku, jest płyta nowojorskiego saksofonisty Steve Lehmana - „The People I Love”, która została nagrana w maju, a ukazała się pod koniec sierpnia 2019 nakładem Pi Recordings.

Jest to już 10 płyta w dyskografii 42 letniego saksofonisty i kompozytora, który należy do elitarnego grona twórców współczesnej muzyki improwizowanej i jazzu w Nowym Jorku. Otrzymujemy niewiele ponad 40 minut bardzo skondensowanej muzyki wykonanej w klasycznym jazzowym kwartecie, w którym obok lidera grającego na saksofonie, ważna rolę pełni pianista Craig Taborn i który jest też współautorem trzech krótkich kompozycji. Płyta rozpoczyna się od jednej z nich - „Prelude”, to rodzaj impresjonistycznego wstępu, który brzmi trochę jak strojenie się zespołu przed nagraniem, równocześnie temperowana jest nasza indywidualna percepcja - wrażliwość naszego ucha do intensywnej dźwiękowo podróży; w piątym kawałku na płycie – „Interlude” – nasza percepcja zostanie jeszcze wyostrzona i przygotowana na ciąg dalszy muzyki odbywającej się poza wszelkimi ograniczeniami, a finałowe „Postlude” - bardzo w stylu kompozycji Anthonego Braxtona - ukoi nasze emocje i przywróci intelektualny porządek rzeczy. Tymczasem to co wydarza pomiędzy, czyli pozostałe 7 utworów, "wbija w ścianę" i wiąże nas z muzyką w sposób niezwykle bezpośredni – fizycznie, intelektualnie, duchowo, tak wiele jest w niej żarliwości i zaangażowania, jakby Lehman chciał zaprotestować przeciwko określaniu jego muzyki mianem intelektualnej. Już sam tytuł albumu jest znaczący - „The People I Love” mówi o emocjach i bierze się z wypowiedzi jednego z mentorów Lehmana, saksofonisty Jackie McLeana:
„Kiedy byłem młodszy, myślałem, że muzyka jest najważniejsza. A teraz, gdy się starzeję, zdaję sobie sprawę, że to tylko odbicie wizerunków ludzi, których kocham i którzy są z Bogiem.”
Tak, na tej płycie obecny jest duch muzyki Jackie McLeana, wyraźnie słychać też fascynację Charlie Parkerem i wpływ Anthonego Braxtona. Podobnych odniesień jest więcej, z jednej strony do bebopu i free jazzu Ornette Colemana, a z drugiej do twórczości współczesnych muzyków, jak brytyjskiego duet muzyki elektronicznej Autechre - "qPlay", a z kręgu jazzu do muzyki Kurta Rosenwinkela , którego kompozycję „A Shifting Design”, Lehman wykonał tylko w duecie z perkusistą Damionem Reidem. Usłyszymy też jeden ze współczesnych standardów - kompozycję Kenny Kirklanda „Chance”, wykonaną z pełnym poszanowaniem jazzowych reguł, bardzo melodyjnie, z wielkim wyczuciem formy, błyskotliwymi i równocześnie bardzo stylowymi partiami solowymi saksofonu i fortepianu. Przez cały czas trwania płyty niezwykle absorbująco gra sekcja rytmiczna - perkusista Damion Reid (Robert Glasper Trio) i basista Matt Brewer (SF Jazz, Gonzalo Rubalcaba), którzy doskonale podnoszą dynamikę muzyki, grając na granicy trance i free są obecni zawsze na czas, zawsze trafiają w kulminacyjny punkt improwizacji, tak aby jeszcze bardziej wzniecać jej żarliwość. Chwilami do pracy sekcji dołącza Craig Taborn, jak w transowym „Ih Calam and Ynnus”, wspierając swoją perkusyjną grą na fortepianie świetne solo Brewera na kontrabasie. Takich chwil na płycie jest więcej, za każdym kolejnym przesłuchaniem ujawniają się nowe intrygujące detale. „The People I Love” jest też swoistym dziękczynieniem, które Lehman składa swoim dotychczasowym mentorom. Po wysłuchaniu płyty nasuwa się pewna refleksja: że w muzyce, tak jak w życiu, ważnym jest aby mieć możliwie jak najlepszych nauczycieli, ponieważ dopiero równoważny związek doświadczenia z emocjami tworzy coś naprawdę ważnego.