Conversations I / II

W ostatnich artystycznych przedsięwzięciach Roscoe Mitchella - analogicznie jak w przypadku innego freejazzowego giganta, Wadady Leo Smitha  widać pewną wyraźnie zarysowującą się prawidłowość. O ile jednak legendarny trębacz zwykł regularnie przeplatać projekty w większych, orkiestrowych składach przedsięwzięciami realizowanymi w kameralnych składach, Roscoe po nagranych odpowiednio w octecie i nonecie "Far Side" i "Numbers" ostatnimi czasy skupił się na projektach realizowanych w małych składach. Pracę nad nimi zwieńczyły dwa albumy: nagrany w towarzystwie Hugh Ragina i Tyshawna Sorey'a "Duets with  Tyshawn'a Sorey and Special Guest Hugh Ragin" i wydane w bieżącym roku za sprawą kaliforniejskiej oficyny Wide Hive dwupłytowe albo raczej będące cyklem dwóch następujących po sobie pojedynczych płyt, wydawnictwo zatytułowane po prostu "Conversations". Łącznikiem pomiędzy światem dużych składów i niewielkich formacji jest na "Conversations" jeden z najbardziej rozchwytywanych pianistów bardziej improwizowanej odsłony współczesnego jazzu - Craig  Taborn, który towarzyszył Mitchellowi podczas nagrania zrealizowanego dla ECM-u "Far Side".  Roscoe - podobnie jak Wadada - wydaje się przywiązywać raczej do swoich sprawdzonych współpracowników niż oficyn, w których wydaje swoje kolejne krążki. Czy jednak to przywiązanie zaprowadziło go do podobnego artystycznego sukcesu, jak ten, który za sprawą wybornej duetowej płyty  "Twine Forest" zrealizowanej z współpracownicą z Golden Quartet Angelicą Sanchez stał się udziałem twórcy  monumentalnej muzycznej epopei "Ten Freedom Summers?"Kluczem do uzyskania odpowiedzi na to pytanie jest diagnoza roli trzeciego uczestnika tytułowej konwersacji, drummera Kikanju Baku - postaci choćby po części nie tak uznanej w świecie muzyki improwizowanej jak wspomniany wcześniej Tyshawn Sorey. "Conversations" jest moim zdaniem odpowiedzią na to, dlaczego tak właśnie jest, bo to właśnie młody perkusista jest najsłabszym ogniwem tego niecodziennego tria, sięgając zbyt często po ograne, powtarzające się rozwiązania - zarówno wówczas, kiedy za sprawą lidera temperatura dialogu wydatnie się podnosi, jak i podczas toczonych w bardziej kameralnej formule dialogach. Na ile jest to efekt roli przypisanej mu w porządku "konwersacji" przez Mitchella, na ile zaś pochodna przytłoczenia jego osobowością, która na "Conversations" objawia się w pełnej krasie w różnych brzmieniowych odsłonach - na to pytanie są w stanie odpowiedzieć chyba jedynie sami uczestnicy zaaranżowanego przez Roscoe spotkania . Lepiej kroku filarowi Art Ensemble of Chicago wydaje się dotrzymywać wszechstronny Taborn, nie tylko z wyczuciem reagujący tak za pomocą klawiatury fortepianu jak i syntezatora na wprowadzane przez niego dźwiękowe bodźce, ale niekiedy sam przejmujący inicjatywę prowokacyjnym kontrapunktem (kapitalny kameralny dialog w "Shards and Lemons").Rozmowa na "Conversations" to jednak przede wszystkim głos saksofonu znajdującego się w świetnej formie Roscoe, oscylujący pomiędzy szorstkim liryzmem a drapieżnym, ekspansywnym krzykiem. Gdyby tylko jeszcze za bębnami zasiadał podczas tego nagrania Sorey...