(without noticing)

„Kiedy w krótkim czasie nagrywasz kilka doskonałych płyt, a Twoje nazwisko praktycznie nie schodzi z pierwszych stron serwisów muzycznych, to znak, że... nie czas na odpoczynek.” -  taką dewizą zdaje się kierować Mats Gustafsson, którego aktywność w ciągu ostatnich lat wskazuje na fakt, że wykreślił ze swego słownika pojęcie wakacji. Bardzo słusznie, bo gdy jest się w życiowej formie, należy kuć żelazo, póki gorące - a w przypadku szwedzkiego saksofonisty metafora ta jest, jak wiemy, całkiem bliska dosłowności.  

Nie przebrzmiał jeszcze sukces projektu Fire! Orchestra, nadal wsłuchujemy się w „Stones” duetu Gustaffson/Stetson, szczęśliwi zbieracze winyli rozsmakowują się w podwójnej płycie Metal! nagranej przez The Thing wraz z Barry Guyem tudzież we wciąż świeżych epkach Swedish Azz (a to tylko najbardziej znane kolaboracje Matsa, wnikliwsi znajdą ich co najmniej drugie tyle). Ostatnio gruchnęła też wiadomość o bliskiej premierze najnowszego regularnego wydawnictwa The Thing – tymczasem nagle, ledwie w dziewięć miesięcy po doskonałym „Exit!” ni z tego ni z owego ukazuje się kolejna płyta firmowana przez formację Fire!. Nazywa się (without noticing), ale - wbrew tytułowi - z pewnością nie przejdzie bez echa. 

Po licznych nagraniach dokonanych w towarzystwie całego grona zasłużonych muzyków awangardowych jak min. Jim O'Rourke czy Oren Ambarchi (without noticing) to powrót Fire! do prymarnej formuły tria i pierwsza od debiutanckiej You Liked Me Five Minutes Ago płyta zarejestrowana wyłącznie w podstawowym składzie. Nie można jednak w żadnym wypadku mówić o powtórnym wejściu do tej samej rzeki – choć raz obrany kierunek zasadniczo pozostaje bez zmian, bagaż doświadczeń po pięciu latach wspólnego grania jest już zupełnie inny i o wiele bogatszy, a co za tym idzie – ewoluuje również muzyka. Jest mocniej osadzona, cięższa i bardzo, bardzo surowa. Na taki sound pracuje każdy z członków grupy. Zawiesiste, psychodeliczne partie elektrycznie brzmiącego basu Johan Berthling często podszywa ciemno brzmiącym pianinem. Mats Gustafsson kiedy nie jest akurat zajęty dokładaniem do nich melodii (rzadziej) lub rozbijaniem ich transu za pomocą wściekłych, ekspresyjnych zadęć i przedęć tenoru oraz barytonu idzie im w sukurs za pomocą (pierwszy to bodaj raz w jego przypadku) ogranów i elektrycznego Fendera Rhodesa. Szczodrzej niż zazwyczaj poczyna sobie także z elektroniką, nie tylko oddając jej brzmieniom cały wstęp i zakończenie płyty, ale przeznaczając dużą rolę w utworze Tonight. More. Much More. (without noticing). Wewnątrz jakby tego wszystkiego znajduje się elastyczny Andreas Werliin, który to idąc wspólnie z liderem na łeb na szyję zapomina się w biciu hipnotycznego rytmu, to znów oszczędnie uderzając podbija napięcie zapętlonych motywów Berthlinga.

Muzyka na (without noticing) jest gęsta i soczysta - bierze moc z rockowych korzeni swych twórców, i niezależnie czy psychodelia, którą jest nasiąknięta pochodzi z blues-rocka – utwór Would I Whip (without noticing) - czy bardziej słyszalna jest pierwotna moc drone'ów  (Your Silhouette On Each (without noticing) oraz Molting Slowly (without noticing) spokojnie mogłyby znaleźć w reperuarze kapel stoner metalowych) czy znów z pozoru jest całkiem niewinna (Tonight. More. Much More (without noticing) balladowym początkiem przywołuje fragmenty The Cherry Thing) – ważne że jest skuteczna. Album (without noticing) to kolejny dowód, że niezłomność Matsa Gustafssona i hipnotyczna energia, jaką wyzwala trio Fire! to z całą pewnością pewien rodzaj siły dośrodkowej – potrafi wciągać, i to bardzo szybko - zanim się spostrzeżecie.