Amphi + Radio Rondo

Gdyby tylko Barry Guy miał ochotę zrobić sobie dłuższą przerwę od grania, argumentów na poparcie takiej decyzji miałby co niemiara. Za nim wszak kilkadziesiąt już lat intensywnej pracy, dziesiątki płyt i setki koncertów. Nie byłby nawet z jego strony specjalnie zuchwałym horacjański okrzyk Exegi monumentum! - zwłaszcza od czasu, gdy na rynku ukazał się pomnikowy box Mad Dogs. Twórczy ferment szalejący w jego głowie widocznie nie pozwala mu jednak na muzyczną emeryturę i z perspektywy słuchacza jest to, jak mniemam, radosna sytuacja.

Na Amphi + Radio Rondo kontrabasista, po dwuletnim mniej więcej okresie skupienia nad pracą z mniejszymi grupami wraca do tego, co najszerzej ukazuje jego niecodzienną erudycję: ensemble'u dużego formatu to jest do Barry Guy New Orchestry. Tu, mając do dyspozycji dwunastoosobowy zespół w pełni spełnić się może jako bandleader, a także jako aranżer, gdyż obie składające się na najnowszy album kompozycje w przeszłości się już na płytach innych składów ukazały.

W konstruowaniu każdego spośród owych rozbudowanych utworów Barry Guy posłużył się odmienną techniką kompozycyjną. U podstaw Amphi leży więc spuścizna europejskiej kameralistyki, zarówno jej tradycji jak i współczesności. Pierwsze - nomen omen - skrzypce, podobnie jak w poprzedniej wersji tejże kompozycji, (zagranej w duecie z Guy'em na płycie Tales Of Enchantment) gra tu Maya Homburger. Jej lekko, kunsztownie brzmiące frazy stanowią muzyczną bazę Amphi i to do niej swoje krótkie, urywane wstawki z wielką uwagą dołączają pozostali członkowie orkiestry. Z głębii odzywają się puzon i tuba (odpowiednio Johannes Bauer i Per Åke Holmlander), atmosferę nieco podsyca smyczkiem szarpany kontrabas i frenetyczna perkusja. Pomiędzy uwolnionymi porywami części orkiestry przez dłuższy czas pozostającej na pierwszym planie Homburger idzie w sukurs grający na basklarnecie Hans Koch, i to ich wspólne przeplatane dialogami fragmenty unisono – poza pełnym polotu wejściem Agustí Fernándeza -  są najbardziej charakterystyczną cechą kameralnej minisuity Amphi. 

Kolejna kompozycja, Radio Rondo to już demonstracja siły pełnego składu improwizującej orkiestry. Otwiera ją rzewny, zawodzący wręcz fanfarowy zaśpiew kompletnego ensemble'u, który stanowi introdukcję do szarpanych sekwencji, w których naprzód wysuwane są jeden lub kilka zmagających się ze sobą instrumentów, pozostali natomiast budują pełną melizmatów strukturę w tle. Konstrukcję tę spina tym razem grający rolę lidera Agustí Fernández, ukazując przy tym zupełnie inne niż w pierwszym tracku oblicze – w spokojnego, pełnego wyczucia pianistę wstępuje duch muzyki Cecila Taylora, który nakazuje mu z całej siły uderzając w klawisze grać rozpędzone chropawe, kanciaste frazy w nieustępliwym (acz ustępującym mu czasem pola) towarzystwie instrumentów dętych oraz perkusji. Barry Guy zezwala tu całej orkiestrze na sporo swobody, mnóstwo więc ścieżek w Radio Rondo splata się i rozmija, codę zaś stanowi wyrazisty temat z skumulowaną siłą mocnej sekcji dętej uwieńczony brutalnym perkusyjno-pianistycznym hukiem, którego echo powinno po zakończeniu odsłuchu w głowie na jakiś czas pozostać. 

Jak Barry Guy zarządza orkiestrą i co poprzez balans pomiędzy improwizacją a muzyką współczesną uzyskać potrafi wiemy co najmniej od monumentalnej „Ode” London Jazz Composers' Orchestry. Amphi + Radio Rondo to znakomity dowód, że po latach wciąż trzyma rękę na pulsie i z równą pasją i fachowością się w rozbudowanych formułach – z korzyścią dla siebie, każdego z muzyków swej orkiestry jak i oczywiście publiczności – odnajduje.