Here We Go Again

O tym, że wielki kustosz jazzowej tradycji Wynton Marsalis łagodnieje i staje się mniej dogmatyczny w swoich zapatrywaniach wiemy już od dość dawna. Według wielu już pierwsza płyta nagrana przez niego dla Blue Note kiedy to jako gość specjalny pojawił się Bobby McFerrin była tego dostatecznym dowodem. Kolejne nagrania także niosły ze sobą przykłady takiej zmiany stanowiska. Odwołania do kultury raperskiej na płycie „From The Plantation To The Penitentiary” były jeszcze silniejszym sygnałem, ale kiedy w 2008r wielki Wynton stanął na jednej scenie z legendą country Willie Nelsonem trudno już było kryć zaskoczenie. Wówczas połączył ich blues. Teraz kiedy po raz drugi wspólnie muzykują pretekstem scenicznych działań jest muzyka Raya Charlesa. W Sumie 12 utworów zawiera płyta „Here We Go Again” i jest rodzajem pokłonu już nie tylko jazzowej tradycji, ale szeroko postrzeganej muzycznej kultury USA. Ray Charles jako jej symbol nadaje się do tego wyśmienicie. Wyśmienicie też nadają się do tego zarówno gwiazdy pierwszej linii, jak i towarzyszący im muzycy, choć przecież składają się głównie ze stałych współpracowników Marsalisa.

Nie sposób wskazać jakiekolwiek mankamenty w wykonawstwie materiału muzycznego zawartego na płycie. Co tym większe ma znacznie, że jest on rejestracją koncertową, tak na marginesie dokonaną w Frederick P. Ross Hall w Lincoln Center. Owszem, sędziwy Willie Nelson nie jest w takiej dyspozycji wokalnej jak to bywało przed laty, ale też chyba nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie oczekiwał od niego głosowych fajerwerków. Z pobłażliwym uśmiechem trzeba chyba także potraktować wokalne akcje Wyntona Marsalisa. We troje, bo o Norze Jones zapomnieć nie można tworzą najzwyczajniej urocze wokalne emploi. A dla tych wszystkich, którzy zapragną nienagannej kompetencji, żywiołowości i stylowego wykonania odsyłam do akompaniamentu zespołu. Dłonie same składają się do braw.