Echoes of the Inner Prophet

Melissa Aldana to z pewnością jeden z najbardziej wyrazistych kobiecych saksofonowych głosów we współczesnym jazzie. Pochodząca z Chile artystka dostrzeżona została jeszcze jako nastolatka przez Danilo Pereza i zaproszona do udziału w kierowanym przez niego Panama Jazz Festival w 2005 roku. Wkrótce potem przeprowadziła się do Stanów. Studiowała w Berklee pod okiem m.in. Joe Lovano, George'a, Garzone czy Grega Osby'ego. Dwie pierwsze płyty - „Free Fall” z 2010 i dwa lata młodszą „Second Cycle” - wydała w prowadzonej przez ostatniego z wspomnianych  muzyków wytwórni Inner Circle Music. Jej kariera nabrała rozpędu po wygraniu konkursu saksofonowego im. Theloniousa Monka w roku 2013. 

„Echoes of the Inner Prophet” to drugi nagrany dla Blue Note album kwintetu Aldany. Przynosi on zmianę składu (Sullivana Fortnera na fortepianie zastąpił Fabian Almazan) i nieco inną koncepcję. Poświęcony jest zmarłemu w zeszłym roku Wayne'owi Shorterowi.

Dedykacja autorki każe szukać muzycznych odniesień w twórczości patrona płyty. Znajdziemy je między innymi – co zaskakujące – na nisko cenionych wydawnictwach z połowy lat 80: „Atlantis” i „Phantom Navigator”. Co prawda na „Echoes of the Inner Prophet” mamy inne instrumentarium, nie uświadczymy tu tandetnych, plastikowych brzmień typowych dla smooth-fusion z tamtej epoki, których pełno na rzeczonych krążkach. Kreacja zespołu jest bardziej wysublimowana, tematy - mniej oczywiste, a grająca na tenorze liderka nie ma tak przesłodzonego tonu, jak Shorter używający na płytach z lat 80. głównie sopranu. Podobieństwa tkwią raczej w traktowaniu przestrzeni, nastroju, czasem melodyce. Muzyka przywołuje także co bardziej melancholijne momenty z wcześniejszych wydawnictw Shortera, „Odyssey of Iska” i „Moto Grosso Feio”. Jednocześnie jest w grze Aldany chłodny, intelektualny rys, który może kojarzyć się choćby z Markiem Turnerem czy Ravim Coltranem.

Generalnie jej sound jest gładki, ekspresja powściągliwa, ale są w grze artystki ciekawe zabiegi artykulacyjne. Z saksofonem ładnie współbrzmi wyważona gitara Lage Lunda, który jest również odpowiedzialny za elektroniczne efekty, aranżację i współprodukcję albumu – jego wpływ na ostateczny kształt muzyki jest znaczący. Świetne wrażenie robi sekcja rytmiczna, zwłaszcza grający na perkusji Kush Abadey, serwujący pełne delikatności i bardzo elastyczne rytmy. 

W sumie – przyjemna, subtelna, relaksująca, ale niewolna od intelektualnego wyrafinowania płyta. Ja jednak wolę Melissę w nieco bardziej energicznym wydaniu, jak choćby na świetnej, opublikowanej dekadę temu płycie „Crash Trio”.