Przyznam szczerze, do głośnych debiutów podchodzę nieco nieufnie. Szczególnie, kiedy są to debiuty wokalistek, których duże koncerny poszukują, jak niegdyś alchemicy kamienia filozoficznego.
Ileż to razy słyszałem od młodych muzyków, że najlepiej nie wychylać się i - jeśli już jazz - to grać... mainstream. Bo wszyscy lubią. Bo nikomu się nie narazimy. Bo umiejętności wyniesione z muzycznych szkół są wystarczające by zagrać po harmonii solówkę w znanym utworze, a ten ostatni ma tę zaletę, że publiczność łatwo rozpoznaje. A jak rozpoznaje, to znaczy lubi.
I tak oto mamy pierwszą w dziejach jazzarium samowolkę. Bez ustalania z kimkolwiek czegokolwiek, bez nawet uprzedzenia, że chciałoby się o czymś napisać. Arbitralnie i po cichu. Tym bardziej źle to wygląda, że nie ma żadnego usprawiedliwienia dla obecności Tori Amos na naszych stronach. To znaczy nie ma powodu związanego z jazzem, ani dziedziną w jakikolwiek sposób z jazzem pokrewną. Już widzę w komentarzach teksty typu - oszalał jak nic! Trudno.
Ma swoją fake jazzową kapelę John Lurie, zapragnął taką mieć Michael Dorf. I ma. Sex Mob rozwija się prężnie udając, że gra jazz. Idzie mu to tym lepiej, że udają muzycy nie byle jacy.
No i mamy sytuację, w której bardzo dobrej płycie nie zostanie poświęcone wiele miejsca.. Dzieje się tak, ponieważ żal nasycać tekst komunałami w stylu interesująca robota aranżerska, ciekawe prowadzenie głosów, wysokiej próby wykonawstwo, zapierające dech improwizacje czy sakramencko rozswingowana sekcja rytmiczna.
Przed koncertem w warszawskich Łazienkach Królweskich, jakiś czas temu, ale tego roku, przyłapaliśmy Wojtka Mazolewskiego, aby wreszcie własnymi słowami, tylko dla jazzarium.pl opowiedział jak cudowne rzeczy dzieją się wokół niego i jak rozwija się jego muzyczna kariera! Przyłapaliśmy go rękoma Piotra Jagielskiego i obiektywem Krzysztofa Machowiny. A oto zapis tego przyłapania!
Właściwie to chyba muszę przyznać, że na taki koncert Rafała Sarneckiego czekałem od chwili gdy usłyszałem jego najnowszą płytę „The Madman Rambles Again”. Spodziewałem się przed kilkoma miesiącami tak okazja mnie spotka, kiedy Rafał przyjechał zagrać koncert promujący ten album.
Art Ensemble of Chicago - bezsprzecznie najsłynniejsza formacja drugiej chicagowskiej awangardy. Formalnie nigdy nie przestała istnieć, ale od śmierci Lestera Bowie, który, wbrew temu, co niektórzy sądzą, wcale nie był jej założycielem, jej koncertowa i płytowa aktywność znacznie zmalała.
W sobotę na Warszawskim Festiwalu Filmowym odbył się premierowy pokaz francusko-niemiecko-włoskiego filmu „Michel Petrucciani - Body & Soul”, w reżyserii Michaela Radforda z 2011 roku będącego dokumentem o życiu tego ważnego europejskiego pianisty i kompozytora jazzowego.
Kupowanie płyt w ciemno, nie znając ani jednego dźwięku, ba nie znając artysty firmującego płytę, jest jak gra na ruletkę. W ruletkę nie gram - uprawiam natomiast opisany tu hazard. Tym razem wygrałem! I to jak! Przez szereg dni ta muzyka mnie zniewalała. Przyznam, że nie wiem, kto to jest Daniel Levin, ale z kolegami z zespołu wykreował muzykę po prostu piękną.
Morning Song to pierwszy po 34 latach album Kalaparusha Maurice’a McIntyre’a, nagrany dla chicagowskiego Delmarku. Muzykę zarejestrowano podczas symbolicznego koncertu tria „The Light” w ramach Chicago Jazz Festival 2003, a dzieła dokończono w nowojorskim studio Riverside. Tym albumem Kalaparush przypieczętował swój powrót na jazzową scenę w znakomitej formie.
Grupa Daktari – zespół lubujących się w improwizacji muzyków – istnieje zaledwie nieco ponad rok. Dopiero od 2010 Daktari rozpoczęło działalność koncertową i od tego czasu sporo się wydarzyło. Poza sporą ilością koncertów warszawskich, grupa odbyła całkiem sympatyczną trasę promującą ich debiutancki album „This is the last song I wrote about Jews, vol. 1”. Niby tylko rok a ile roboty. I bardzo dobrze, że muzycy z Daktari muszą się uwijać ponieważ najwyraźniej wpływa to na nich bardzo korzystnie.
Obawialiśmy się czy nasza mała kawiarenka u zbiegu Wilczej i Poznańskiej sprawdzi się jako miejsce koncertowe. Nie mieliśmy pewności, czy przyjdą ludzie, czy muzycy będą czuli się komfortowo - nie wiedzieliśmy wreszcie co zaprezentrują Dominik Strycharski (flety) i Jacek Mazurkiewicz (kontrabas) - był to bowiem ich pierwszy koncert w tym składzie.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
