Senza Fine

Włoski akordeonista Luciano Biondini to muzyk o uznanej marce w europejskim jazzie. Ma za sobą współpracę m.in. z Rabihem Abou-Khalilem, Javierem Girotto, Ritą Marcotulli, a ostatnio również z Adamem Bałdychem. Spośród albumów, na których można usłyszeć jego akordeon, dwa zostały nagrane w trio z Michelem Godardem i Lucasem Niggli oraz wydane przez szwajcarską Intakt Records. Już bez tych kolegów Biondini zarejestrował materiał na swą trzecią płytę dla wytwórni z Zurychu: to solowy album „Senza fine”.

Muzyk daje na nim wyraz swojego zamiłowania do świata włoskiej piosenki lat 60., 70. i 80. ubiegłego wieku. Wykonuje utwory, które rozsławili na krajowej scenie wokaliści Gino Paoli czy Domenico Modugno, ale również interpretuje motyw Ennio Morricone z filmu „Cinema Paradiso” oraz kilka własnych miniatur. Jest w tych ludycznych, popularnych tematach wiele bezpretensjonalnego wdzięku, właściwego rozbrykanym walczykom czy delikatnym, wzruszającym balladom. Biondini nie epatuje wirtuozerią, ale pojawia się ona tam, gdzie ma sprzyjać energicznej zabawie. Ze swadą ogrywa kompozycje, dodając im osobistego na nie spojrzenia i własnego ich przeżycia.

Muzykę na nowym albumie Biondiniego cechuje także pewien archaiczny urok wynikający z faktu, że akordeon od dziesięcioleci kojarzony jest ze światem kawiarnianej i ulicznej piosenki. Artysta nawiązuje do tych kontekstów zarówno wyborem repertuaru, jak i sposobem jego prezentacji, ale naznacza je indywidualną emocją. Dzięki tym zabiegom „Senza fine” to płyta dyskretnie przyjemna, łącząca popularny przekaz z odrębnym charakterem Biondiniego.