Free Hoops

Czy muzyka w formacie fortepianowego tria może jakkolwiek zaskakiwać pod koniec 2020 roku? Wydaje się, że nie i że już prawie na pewno wszystko w tym temacie zostało powiedziane. Czy zatem Sylvie Courvoisier wynajduje proch w kontekście tego typu artystycznej formuły? Też nie. Jednak wcale nie musi, bo gra z takim przekonaniem, swobodą i wyczuciem, że nim się spostrzeżemy, jak w okamgnieniu mijają 53 minuty z muzyką zawartą na albumie zatytułowanym “Free Hoops”.

A jest czego słuchać i do czego wracać. Szwajcarska pianistka wyczarowała dla nas prawdziwy muzyczny spektakl, który od pierwszych minut tytułowego utworu przykuwa uwagę nieoczywistą dramaturgią i niespieszną narracją. Sylvie Courvoisier towarzyszą Drew Gress na basie i Kenny Wollesen na perkusji. Jak na dłoni widać, że nawiązali silną nić porozumienia, co z pewnością jest efektem dłuższej współpracy tych muzyków. Dotarli się zresztą już na poprzednim albumie zatytułowanym “D’agala”, również wydanym przez nieoceniony label Intakt Records, ale teraz wspięli się chyba na wyżyny kreatywności.

Dużą zaletą “Free Hoops” jest to, że niezależnie do tego, ile przesłuchań albumu mamy za sobą, wciąż chcemy do niego wracać. Muzyka na nim zawarta za każdym razem wywołuje nowe skojarzenia, angażuje do pogłębionego słuchania i stwarza różne pola do interpretacji. Aż dziw bierze, że mamy do czynienia z fortepianowym triem. W tej wyeksploatowanej do granic możliwości formule wciąż jednak zdarzają się perełki, dzięki czemu nie trzeba ograniczać się tylko do nagrań Billa Evansa, Keitha Jarretta, czy Alexandra von Schlippenbacha. Najnowszy album Sylvie Courvoisier jest tego najlepszym dowodem.