LARK

Album LARK zawiera muzykę realizowaną w równouprawnionym kwartecie, bez jednego lidera oraz podziału na solistów i sekcję. Po nazwiskach poszczególnych instrumentalistów można spodziewać się doskonałej muzyki, a wydawnictwo Skril Records jest tego faktu wystarczająco wiarygodną rekomendacją, nie słyszałem bowiem przeciętnej płyty tego wydawcy.

Mamy tu wszystkie istotne elementy, które charakteryzują aktualną muzykę jednego z najważniejszych środowisk twórczych Brooklynu: otwarte, nowoczesne formy muzyczne z wyraziście artykułowanym rytmem, współczesną kameralistykę wpisaną w jazzową albo wręcz uliczną pulsację wielkiej ludzkiej aglomeracji, wreszcie niczym nieskrępowaną muzyczną inwencję, wrażliwość i otwartość na inspiracje bez jakichkolwiek ograniczeń. Szybkie przebiegi Ingrid Laubrock na tenorze, które otrzymują rytmiczny akompaniament fortepianu w formie jakby oszalałego arpeggia, fenomenalna muzykalność i czujność Toma Rainey'a niesie tę muzykę w kierunku coraz większych możliwości. Rainey jak zawsze doskonale trzyma zadane metrum, a w miarę rozwoju muzycznej akcji tylko poddaje je coraz dobitniej dynamicznej i kolorystycznej obróbce. Tam gdzie pojawia się transowa gra perkusji, rytm zawsze jest "wysunięty" na pół kroku przed zespół, przez co kłębiąca się tuż za nim dźwiękowa machina może sobie pozwolić na o wiele więcej. Tymczasem niespodziewanie Rainey zaczyna grać kompletnie free i teraz to fortepian jest ostatnim stałym elementem totalnego współgrania, tylko przez chwilę, ponieważ zaraz i on oszaleje, wpadając w gorącą dysputę czterech instrumentalistów. Niespodziewanie wszystko ulega wyciszeniu.

Opowiedziałem właśnie własne wrażenia z wysłuchania tylko jednej kompozycji na płycie - utworu nr 2, Nit- Splitting. Płyta zawiera 6, bardzo różnorodnych w nastroju, kompozycji-improwizacji. Dochodzę do przekonania, że ta muzyka nie jest do opowiedzenia i chyba także nie do zrecenzowania. Jest natomiast bardzo absorbująca, bardzo free, a zarazem niezwykle subtelna i ulotna, chwilami zadumana, refleksyjna, bardzo wręcz impresjonistyczna, w innych miejscach niepokojąca i motoryczna, złożona z kontrastów, dysonansów, sonorystycznych uniesień, a nawet prostoty wynikającej z radości wspólnego grania. Trzeba niezwykłej dojrzałości, rzetelnej pracy i wieloletniego działania w twórczym rezonansie, także lojalności wobec słuchacza oraz potrzeby poszukiwania jakiejś utraconej duchowej więzi, aby przez ponad 60 minut wykonywać wspólnie muzykę i ani razu nie grać nic „na siebie” lecz „wobec siebie”, przy tym wszystkim niczego nie powtórzyć, zachowując spójną i godną najwyższego podziwu nowoczesną muzyczną formę. Gorąco polecam już dzis zamóiwć tę płytę w przedsprzedaży. (http://ingridlaubrock.com/alessi/davis/laubrock/rainey.html)