Aeriol Piano

Kris Davis to jedna z najciekawszych pianistek nowojorskiej sceny improwizowanej. Zauważył to nie tylko krytyk New York Timesa Ben Rattlif, umieszczając ją w swoim zestawieniu "New Pilots at the Keyboard", szefowie wydawnictwa Fresh Sound, dla którego zrealizowała już 4 płyty, czy wreszcie Pedro Costa z portugalskiego Clean Feed Records, który zaprosił ją do wydania m.in. płyty "Paradoxical Frog" w trio z Ingrid Laubrok i Tyshawnem Sorey'em. Ostatnim krążkiem Davis z Lizbony jest solowy album "Aeriol Piano".

Wspomniany Ben Ratliff określa muzykę z tej płyty gdzieś pomiędzy twórczością Mortona Feldmana i Keitha Jarretta. To chyba wystarczająca rekomendacja. Przyjrzyjmy się jednak temu solowemu recitalowi nieco bliżej...

Nie ma na "Aeriol Piano" zbyt wiele melodyjności, może za wyjątkiem otwierajacego płytę, "All Things You Are", choć i tu kompozycja Kerna zacytowana jest wprost tylko przez kilkanaście, może kilkadziesiąt ostatnich sekund utworu.
O co innego w tej muzyce chodzi - o czym innym jest to spektakl. Muzyka jak ta Kris Davis, Angelici Sanchez, Craiga Taborna czy wreszcie Cecila Taylora to nie tylko rytm, melodia, harmonia, dynamika i agogika, jak uczy teoria. To dzieła sztuki, dla których dźwięk jest pretekstem, inspiracją.

W "Saturn Return" śpiewa delikatnie spreparowany fortepian jak pozytywka, gamelan, cymbały czy właśnie tytułowe aeriol piano - instrument, w którym dźwięk wydaje powietrze wdmuchiwane w butelki. Z połączenia z gromami nut basowych w drugiej części utworu, szarpnięć strun dłonią, poszukiwaniem dźwięku wszędzie, gdzie tylko się da - rodzi się pobudzająca wyobraźnię opowieść, baśń.
Nie da się prowadzić dźwiękowych poszukiwań bez odpowiednich studiów nad ciszą. Każdy dźwięk jest wszak na nią właśnie odpowiedzią. Tutaj piękną grą z milczeniem, pojawianiem się i wybrzmiewaniem dźwięków jest utwór pod sugestywnym tytułem "A diferent kind of sleep". Od kompozycji "Good Citizen" płytę wypełniają krótsze 2-3 minutowe formy o różnym charakterze. Szczególnie, swą delikatnoscią i liryzmem, uwagę zwraca finałowe "Work for Water".

Improwizowana płyta piano solo stanowi właściwie swoisty podgatunek w muzyce imrowizowanej, jak monodram w teatrze - ze swoim gatunkowym ciężarem, tradycją, konwencją i mistrzami. Po części stanowi dla pianistów improwizatorów egzamin dojrzałości. To, że Davis zdaje go celująco jest jasne. Kris Davis - tego nazwiska nie znać już nie wypada.

Tutaj posłuchać można fragmentów innych płyt z udziałem Kris Davis.