Guru

Panowie znają się nie od dziś: kontrabasista Piotr Lemańczyk, saksofonista Maciej Sikała, perkusista Cezary Konrad, trębacz Maciej Fortuna i David Kikoski na klawiszach. To wszystko dobrze znane osobistości polskiej sceny jazzowej z miłym dodatkiem Kikoskiego – amerykańskiego weterana, mającego na koncie grę z Royem Haynesem, Redem Rodney’em czy Mingus Big Band. Lemańczyk nawet nie próbuje ukrywać radości z powstania tego albumu. Prace nagraniowe przebiegły ekspresowo i wkrótce całość materiału została zarejestrowana w studiu Radia Gdańsk.

Jest się z czego cieszyć. Od pierwszych dźwięków otwierającego płytę tytułowego utworu słychać, że muzycy bardzo cieszą się z możliwości wspólnej pracy - Lemańczyk nazwał nawet kiedyś Sikałę swoim muzycznym ojcem. Mamy więc piękny przykład tzw. interplay – wspólnego działania na rzecz wyższego dobra – kompozycji. Te nie są niczym przesadnie zaskakującym. Ale nie zawsze muszą być. Czasami przyjemnie jest po prostu posłuchać dobrze zagranego, dobrze skomponowanego materiału. Nie przy każdej okazji trzeba koniecznie wyważać drzwi „z buta”. Kiedyś Branford Marsalis zapytany, czy widzi aktualnie coś nowego w muzyce, odpowiedział: „Nowego? Pytanie, czy jest coś dobrego”.

Zatem „Guru” Piotra Lemańczyka to dobra płyta. Oficjalnie. Jest bardzo przyjemnym, dobrze zagranym kawałkiem muzyki. Niczego na niej nie brakuje – jest dużo klasycznego jazzu, troszkę funkowych akcentów, ładne ballady okraszone liryczną grą pianisty i silna sekcja rytmiczna Konrada i Lemańczyka. Nad wszystkim czuwają dęciaki, miło przeplatające się nawzajem partie Sikały i Fortuny. Nic, tylko słuchać.