Tassili

Tinariwen, kto wie może najpopularniejsza dziś formacja z nurtu Word Music, którą fascynują się wszyscy od Carlosa Santany do Elvisa Costello wydała właśnie swoją najnowszą płytę, podwójną, z dodatkowym materiałem muzycznym i z gośćmi. Ci goście niekoniecznie muszą robić na wszystkich jakieś piorunujące wrażenie, ale jednak powiedzieć trzeba, że TV On The Radio, Dirty Dozen Brass Band czy Nels Cline będący nie tylko członkiem grupy Wilco, ale także od wielu lat cenionym jazzowym muzykiem, nagrywającym sporo dla Cryptogramophone Records, mogą wśród niektórych słuchaczy rozbudzać wyobraźnię. I słusznie bo akcje gości przydają muzyce Tinawiwen sporo smaku. A ona sama? Wszyscy wiemy. Jak można wyczytać w nagłówkach codziennej prasy to taki pustynny blues, z Saharą, czasem trudną, a kiedy indziej piękną codziennością, Bogiem, niebem i piaskiem w tle.

Z jednej strony zaczepiona silnie w starej tradycji muzyki Tuaregów z Libii, z drugiej przystosowana do odbioru przez społeczności z kręgu europejskiej cywilizacji. Tinariwen grają, nazwijmy to swoją muzykę, ale nie na swoich instrumentach ochoczo wymieniając je na tym razem np. gitary akustyczne. Śpiewają o swoim życiu, ale głos kierują na zachód, albo lepiej powiedzieć na północ. Stąd zapewne też sukces płyty „Tassili” jest murowany, a nawet chyba można powiedzieć , że już przyzwoicie wymurowany, bo ostatecznie zdobycie szczytów listy Bilboardu to taki prawie spiżowy pomniczek.No niesprawiedliwością byłoby stwierdzić, że nie słucha się tej muzyki dobrze, źle byłoby nie odnotować klasy zespołu, precyzji wykonania i umiejętności tworzenia bardzo atrakcyjnego, groove’owego i niemal mantrycznego nastroju. Czyż właśnie takiej „muzyki świata” nie lubimy najbardziej? Z pewnością tak, pozostaje pytanie jak szybko skorzystamy z okazji, aby „Tassilli” wymienić w naszym odtwarzaczu na inną równie powabną, ale także równie podobną płytę?