Abaton

To nie jest zła płyta. Choć mam wrażenie, że jej zawartość są sobie w stanie wyobrazić wszyscy, którym mówi coś nazwa ECM oraz nazwiska muzyków (co oczywiście, nie musi być zarzutem). Wszyscy z zapleczem klasycznym, wszyscy mniej lub bardziej zaangażowani w eksperymentalną scenę nowojorską. Tutaj w odsłonie bardziej klasycznej.

„Abaton” to dwie płyty: pierwsza zawiera cztery kompozycje pianistki a druga dziewiętnaście krótkich improwizacji. Relacja między nimi wydaje się porównywalnie ciekawa do samej muzyki na nich zawartej. Zaskakuje bowiem to, jak niewielka różnica estetyczna dzieli te płyty. Improwizacje podporządkowane są bardzo określonej wizji, która zdefiniowana została w klasycznych kompozycjach. Imponująca jest tutaj powściągliwość muzyków: brak nadmiernie ekspresyjnych popisów solowych, umiejętność utrzymania wspólnego mianownika wszystkich dziewiętnastu fragmentów, kontrola rozwoju utworu...

Tak, nie pomyliłem się: utworu. Wszystkie improwizacje są bowiem swego rodzaju miniaturami, z których każda opiera się na pewnym pomyśle do realizacji. W momencie, w którym do takiej realizacji dochodzi – utwór się kończy. I to właśnie jest zasadnicza przewaga drugiej płyty nad pierwszą. Jest ona znacznie bardziej dynamiczna, brak na niej dłużyzn i wielkich koncepcji. Mamy za to krótkie, pięknie zagrane szkice pomysłów, które stanowią swego rodzaju resztę pozostałą po kompozycjach.

Nie ma na tej płycie nic szczególnie zaskakującego, zwłaszcza dla osób zaznajomionych z twórczością tych muzyków. Jest za to – przynajmniej w jej drugiej odsłonie – dużo błyskotliwej i, jak to bywa często w przypadku ECMu, efektownej muzyki. Pierwszą zaś można traktować jako definicję sytuacji.