Przeczytaj

Noc noworoczną 2008/2009, klub Jazz Standard w Nowym Jorku świętował w towarzystwie muzyki jednego z największych – Charlesa Mingusa. Ponieważ Mingus nie mógł być obecny z przyczyn oczywistych, zastępował go dzielnie skład muzyków, którzy poświęcili się niesieniu jego dzieła niczym dobrej nowiny. Ten Mingus Tribute Band radzi sobie zaskakująco dobrze, grając razem od 1991 roku. Choć muszę przyznać, że z brakiem zaufania podchodziłem do tego tematu. Nie wierzę w tak radykalne odtwarzanie.

Billy Holiday, Cab Calloway, Johny Hatman, Eartha Kitt, Cannonball Adderley, Aretha Franklin, Nina Simone - składanka z takimi autorami broni się sama, a gdy dodać do tego fakt, że nie jest to komplacja największych przebojów, a zbiór 15, jak mawia Piotr Kaczkowski, drobiażdżków robi się coraz ciekawiej. 

Niektórzy mogą już odczuwać przesyt muzyką żydowską i jej jazzowymi interpretacjami. Jeśli jednak jakiś album z tej serii miałbym wskazać jako "jazdę obowiązkową", byłaby to ta płyta.

Jest o niej naprawdę głośno na amerykańskiej scenie jazzowej. Zresztą nie będzie wiele przesady w stwierdzeniu, że właśnie jesteśmy świadkami nadejścia młodego, bardzo utalentowanego pokolenia muzyków, którzy z jazzową materią, historią gatunku, jego estetyczną tradycją, ale również niezliczoną ilością innych inspiracji potrafią sobie poradzić w taki sposób, że na samym końcu powstaje muzyka na tyle oryginalna, a jednocześnie daje pozostająca w kanonie jazzu, że przejść obok niej nie sposób.

Gdyby recenzować najnowszą płytę młodziutkiego, bo przecież dopiero 29 letniego trębacza Ambrose’a Akinmusire’a, jeszcze miesiąc temu zapewne trzeba byłoby napisać, że oto mamy album jednego z najciekawszych młodych muzyków amerykańskiej sceny, który ma wszelkie szanse zostać jednym z najbardziej docenionych nowych graczy tamtejszej sceny. Teraz, kiedy nagrody Jazz Journalist Association zostały rozdane możemy śmiało stwierdzić, że szanse te zostały w pełni wykorzystane.