Jenny Scheinman - violin; Nels Cline - guitars; Jim Black - drums; Todd Sickafoose - bass.
Nawet jeśli znajdziesz na mapie miejscowość, w której się wychowałem, nie znaczy to, że znajdziesz ją na powierzchni planety. Najbliższe miasto położone jest dwie godziny drogi stąd. Przez długi czas nie było tam elektryczności, prądu, a ulewny deszcz skutecznie zmywał jedyną drogę. Dorośli z miasteczka sami prowadzili dla nas prywatną szkołę. Byłam za wysoka by chodzić do drugiej klasy. Ósmą przeskoczyłam, bo była nas tylko piątka w roczniku. Moi rodzice są muzykami folkowymi. Często więc graliśmy, śpiewaliśmy, jeździliśmy na festiwale. Co jakiś czas odwiedzaliśmy krewnych w Nowym Jorku. W Europie nauczyłam się włóczęgi. Od dziecka uczyłam się gry na skrzypcach i na fortepianie. Przez pierwszy rok w Nowym Jorku na koncerty wychodziłam co wieczór, czasem na kilka jeden po drugim. Ćwiczyłam nieustannie. Stałam się też ekspertką w dziedzinie życia za mniej niż 800$ miesięcznie. Powoli zaczynałam znajdować sobie prace: grałam w orkiestrze cyrkowej, uczyłam w szkole stepowania na Coney Island, grałam muzykę bałkańską z Jimem Blackiem i Chrisem Speedem, i duety z pianistką Myrą Melford. Dałam parę lekcji gry na skrzypcach i jeździłam bez celu metrem.
Recenzentowi nie przystoi zapewne cytować tak obszernie biografii artystki, o której pisze. Serdecznie jednak namawiam do przeczytania opowiadania o samej sobie Jenny Scheinman - magistra literatury angielskiej, kompozytorki, aranżerki, wokalistki i skrzypaczki. Jej "bio" dalece wykracza poza tradycyjne "uczyła się u...", "grała z...", "nazywana jest...". Jednak i w takim kwestionariuszu miałaby czym się pochwalić. Z jej talentu korzystali dotąd m.in. Norah Jones, Bill Frisell, Marc Ribot, Sean Lennon, Bono, Lou Reed czy nawet Metalica (Scheinman jest m.in. autorką aranżacji smyczkowych na ich ostatniej płycie "Lulu"). Magazyn DownBeat umieścił ją wśród 10 najważniejszych skrzypków dekady. Na koncie ma 7 autorskich płyt, w tym jedną jako wokalistka. Ostatnia - "Mischief & Mayhem" (Łobuzerka i Chaos)- ukazała się przed kilkoma tygodniami pod auspicjami jej własnego wydawnictwa.
Zespół Mischief & Mayhem powstał po trochu z przypadku - skrzypaczkę zaproszono do stworzenia projektu na festiwal Celebrate Brooklyn. Zbudowała więc rockowy zespół bez wokalistki. W jego skład wszedł Nels Celine, znany szerzej jako gitarzysta grupy Wilco, Todd Sickafoose - basista m.in. rockowej wokalistki Ani DiFranco oraz Jim Black - jeden z czołowych perkusistów nowojorskiej sceny kreatywnej. Atmosfera w grupie była na tyle dobra, że skład ten chciał grać ze sobą dalej. Gdy zaproszono ich na tydzień koncertów w Village Vanguard Jenny siadła do pisania i tak, na kilka dni przed pierwszym koncertem w "Double V", powstała większość materiału na ten album.
Płytę otwiera kompozycja "A Ride with Polly Jean", powstała z inspiracji wyobrażoną podróżą samochodem wzdłuż zachodniego wybrzeża USA u boku PJ Harvey. Chwilę później, w "Blues for Double V" Scheinman łączy punkowe riffy ze studium nad rytmiczną muzyką dwóch wielkich rezydentów Village Vanguard - Theloniousa Monka i Paula Motiana. W hicie na miarę radiowych list przebojów "Ali Farka Touché" nie sposób nie dosłyszeć muzycznych źródeł z Afryki Zachodniej (jak i nie dostrzec zabawy z tytułem i imieniem legendarnego gitarzysty z Mali - Ali Ibrahima Farki Touré).
Wszystkie te światy zanurzone są głęboko w atmosferze łobuzerki i chaosu, zabaw rytmem, strukturą, melodią, brzmieniem i praktycznie każdym elementem muzycznego idiomu.
Choć muzycy w wywiadach śmieją się, że grają najczęściej na scenach tak małych, że jeśli basista nie dostaje od bębniarza pałkami po rękach, to smyczek leaderki ląduje w jego oku, to jednak "Mischief & Mayhem" jest jedną z najlepszych płyt i najlepszych jakości w muzyce AD 2012.
Ze strony allaboutjazz.com można legalnie pobrać utwór "Ali Farka Touche", a ze strony artystki, otwierającą album kompozycję "A Ride with Polly Jean"
1. A Ride with Polly Jean; 2. Sand Dipper; 3. Blues for the Double Vee; 4. Devil's Ink; 5. The Audit; 6. Ali Farka Touché; 7. July Tenth in Three Four; 8. The Mite
