Mam takie wrażenie, być może złudne, że niektóre formacje, czy po prostu składy, zestawienia instrumentalne, na długie lata wytyczyły kierunek poszukiwań innych zespołów, grających w zbliżonych formułach. Szczególnie te, które kiedyś były pierwsze, przecierały szlaki, zwłaszcza, gdy określony skład pojawił się po raz pierwszy.
Recenzowane nagranie można zaliczyć do głównego nurtu wyrafinowanego jazzu akustycznego, nawiązującego swym klimatem najlepszych płyt z lat 60 wydawanych przez Blue Note. Nagrania dokonał zespół czołowych muzyków jazzowych średniego pokolenia, rezydujących w Nowym Jorku z udziałem weterana jazowej perkusji Grady Tate'a.
No musieli poczekać miłośnicy talentu Stanleya Clarke’a na tę płytę swego idola. W liner note napisane jest, że od czasu wcześniejszego nagrania wirtuoza upłynęła dekada.
Prześliczna koreańska wiolonczelistka Okkyug Lee, prześliczna okładka, przesmutna i przeliryczna muzyka, przewrotny tytuł. Po haśle "noisy love songs" na płycie młodej improwizatorki spowdziewałam się niepohamowanego krzyku miłosnej rozkoszy, wydawanego wrzeszczącymi instrumetami, i nawet pastiszu piosenek miłosnych. Jak ma się sprawa z tytułowymi love songs?
"Kiedy Anthony Braxton gra, ludzie słuchają". Owszem słuchają, ale nie wszyscy. Braxton nie wypowiada się w kwestiach nieistotnych, nie zajmuje się w swojej muzyce czymkolwiek popadnie. Jest wielkim jazzowym konceptualistą i realizacją koncepcji podporządkowane są jego działania artystyczne niemal od samego początku kariery.
Nie wiem czym jest powodowane, że jedne płyty przechodzą bez echa, a inne są hołubione, w zasadzie nie wiedzieć czemu. Nie będę się powtarzał, że w moim przekonaniu np. Wynton Marsalis jest postacią co najmniej bardzo przereklamowaną, ale faktem jest, że każda jego płyta staje się bestsellerem. Yosuke Yamashita to natomiast ta druga kategoria muzyków - przechodzących bez echa.
Płyta Electro-Acoustic Ensemble to poważny problem dla słuchacza. Nie chodzi o to, że ciężko się jej słucha - tego bym nie powiedział. Trudność polega raczej na zbyt złożonym materiale dźwiękowym, który żadną miarą nie chce poddać się analizie.
Monachijska oficyna wydawnicza Winter & Winter wydała właśnie płytę nowego zespołu Jima Blacka. Jeśli ktoś z Państwa nie słyszał tego amerykańskiego muzyka, to znakomita okazja, by w tym momencie zapoznać się z jego twórczością, gdyż płyta jest i czymś bardzo dojrzałym - rekapitulacją jego dotychczasowych doświadczeń w bardziej konwencjonalnej jazzowej formie - i zarazem czymś nowym dla tego wybitnego avant jazzowego perkusisty.
„Moja Japonia zaczyna się na strychu żoliborskiego domu, gdzie się wychowałam. Rodzice – wędrowni artyści – składowali tam pamiątki z koncertów. W czasach kiedy niewielu z nas podróżowało, w ciemnej komunie mojego dzieciństwa, Rodzice – złote ptaki – mogli docierać do odległych zakątków świata, szczerze wyśpiewując wielkość Polskiej muzyki ludowej. Najpiękniejszymi przedmiotami strychu mej pamięci są wachlarz z malowanymi ręcznie kwiatami i porcelanowa lalka w czerwono-złotym jedwabnym kimonie – z Japonii. Godzinami mogłam ich dotykać i studiować detale.
Jako wieloletni współpracownik, a i zapewne bliski przyjaciel dyrektora artystycznego ThirstyEar Mathew Shippa, William Parker jest jednym z najczęściej zatrudnianych instrumentalistów w nagraniach firny. Nie w kumoterstwie jednak tkwi tego przyczyna. Parker to jeden z najznakomitszych kontrabasistów współczesnego jazzu i co więcej artysta otwarty na nowe trendy w muzyce jazzowej, którą Her Direktor skwapliwie wykorzystuje.
Nic nowego pod słońcem! Wystarczy? Wszystkim malkontentom, którzy wciąż szukają jedynie nowości pośród propozycji muzycznych - chyba tak. Dla nich album tria Scofield - Swallow - Stewart pewnie nie jest.
Sukces Norah Jones wykazał dobitnie, że istnieje ogromne zapotrzebowanie na młode wokalistki dysponujące miłym dla ucha głosem o oryginalnym brzmieniu.
Tinariwen, kto wie może najpopularniejsza dziś formacja z nurtu Word Music, którą fascynują się wszyscy od Carlosa Santany do Elvisa Costello wydała właśnie swoją najnowszą płytę, podwójną, z dodatkowym materiałem muzycznym i z gośćmi.
Steve Turre jest od wielu lat niekwestionowanym liderem w światowym rankingu puzonistów, za jaki można uznać ankietę krytyków magazynu „Down Beat”. Co nie mniej ważne, palmę pierwszeństwa przyznają mu również czytelnicy tego prestiżowego periodyku. Turre zajął miejsce na tronie po odejściu genialnego J. J. Johnsona i zdetronizował go może chyba tylko Robin Eubanks.
Jeff Parker do nagrania swojego pierwszego, autorskiego albumu podszedł z dużą pokorą. Wielbiciele eksperymentów avant-rockowych mogą czuć się lekko zaskoczeni. Za wyjątkiem kilku utworów muzyce z płyty LIKE-COPING bliżej do brzmienia Jim Hall Trio niż do eksperymentów grup Tortoise, czy Isotope 217.
The Beat Freaks & Ralph Alessi
For The People Of...Swell / Tokar / Kugel
Keith Jarrett / Gary Peocock / Paul Motian
Music From Two...Cecil Taylor
