Vanished Gardens

Gdy się kogoś lubi, tak jak ja lubię Charlesa Lloyda, Billa Frisell i Grega Leisza i ma słabość, tak jak ja mam, do ich brzmienia, to cokolwiek nagrają, o ile nie będzie to jakiś haniebny szmonces, to będzie się podobało. Lubię tę płytę i już. Nie wywołuje we mnie dreszczy emocji, nie stawia na baczność, nie intryguje, nie zaskakuje jak wiele innych albumów pana Lloyda i nijak nie spełnia kryteriów idei muzyki wyrywającej słuchacza ze strefy komfortu.

Zagrana jest zachowawczo. Zamiast pobudzających wyobraźnię strzelistych improwizacji oferuje potoczystość w sporej części niespiesznie snującej się narracji, zamiast porywów emocji daje falujący puls tandemu Rubena Rogersa i Erica Harlanda. W połowie jest też to płyta z piosenkami i głosem Lucindy Williams przesuwająca estetyczny barometr bardzo w stronę americany zostawiając jazzowe odniesienia gdzieś z boku, gdzieś na marginesie, gdzieś pod głębokim spodem. Wszystko jest tu wiadome, nic nie zaskakuje, ale jest bardzo przyjemnie.
W jakiś miły dla duszy stan mnie ta muzyka wprowadza i dostrzegam, że dobrze mi, od czasu do czasu pobyć w tym stanie smakowania muzyki dla czystej sybaryckiej przyjemności. Czuję się nią leniwie znieczulony, lekko uśpiony i nieco chętniej puszczam mimo uszu, że tak naprawdę, na co dzień, nie chcę mi się na taki rodzaj frajdy marnować czasu.
Być może nawet będzie tak, na co zresztą wiele wskazuje, że nie zapadnie mi ta muzyka w pamięć na długo, i tak od przesłuchania do przesłuchania będzie znikać i powracać, ale póki co jest mi z tą muzyką miło. I już. I tyle mam do powiedzenia w sprawie Lloydowskich znikniętych ogrodów.