Sundial III

W kwietniu zeszłego roku trio Jachna/Tarwid/Karch zagrało koncerty w ramach 2-dniowej rezydencji w łódzkich Ciągotach i Tęsknotach. Miałem okazję być na miejscu, posłuchać muzyki, poczuć niemal rodzinną atmosferę panującą w tym wyjątkowym klubie i obserwować poczynania zespołu, który na tę okazję zaprosił do współpracy trójmiejskiego saksofonistę Irka Wojtczaka. Występy kwartetu rejestrował na żywo nieoceniony Michał Kupicz - dobry duch rodzimej sceny muzycznej. A mi udało się porozmawiać na gorąco z trębaczem Wojciechem Jachną przed sobotnim koncertem. Wywiad ukazał się na łamach Jazzarium.pl, zainteresowanych odsyłam do jego lektury.

Rok później do naszych rąk trafia gotowy materiał w postaci albumu długogrającego. Poprzednie nagrane w trio i jeszcze pod szyldem Jachna/Tarwid/Karch to płyty studyjne. W dużym skrócie można powiedzieć, że debiut był dosyć stonowaną i zachowawczą, a zarazem bardzo udaną i nie pozbawioną uroku propozycją artystyczną. Na drugim albumie trio rozwinęło skrzydła i otworzyło się na bardziej odważne próby improwizacji, co było zapowiedzią kolejnego rozdziału w działalności muzyków. Wraz z dokooptowaniem do składu Irka Wojtczaka panowie zmienili nazwę zespołu. Potocznie ze względu na tytuły poprzednich wydawnictw trio było już określane jako Sundial. Teraz to już oficjalne.

Na “Sundial III” mamy zatem do czynienia z rozwinięciem formuły, która z płyty na płytę się rozszerza. Skład się powiększył, nazwa grupy zmieniła, a muzyka nabrała kolorów i przestrzeni. Oprócz tego zmiany nastąpiły na etapie produkcji. Utwory zarejestrowane na koncertach zostały przez zespół przepuszczone przez sito i połączone tak, aby wybrzmiały jako suita.

O tym, że słuchamy muzyki koncertowej, dowiadujemy się dopiero po wybrzmieniu kończącego album “Hymnical”. Wtedy rozlegają się gromkie brawa. Zresztą w pełni zasłużone, bo “Sundial III” to bardzo udana próba ukazania szerokiego wachlarza współczesnej jazzowej improwizacji, dla której istotą w tym przypadku jest doskonałe operowanie nastrojami i tempem. Połączenie koncertowej spontaniczności z konceptem artystów na włożenie tego materiału w pewne ramy, okazało się prawdziwym strzałem w dziesiątkę.