Live in Klub Żak

Jazz Jantar to jeden z tych polskich jazzowych festiwali, który wysoki poziom artystyczny łączy z mocnym lokalnym zakorzenieniem, którego dowodem jest obecność w line-upie wydarzenia muzyków związanych z trójmiejską sceną jazzową. Pole do popisu mają zarówno przedstawiciele młodego, niezwykle utalentowanego pokolenia, jak i jazzmani bardziej doświadczeni, pełniący rolę nestorów i nauczycieli młodszych kolegów. Do tego grona zaliczyć należy Macieja Sikałę, który znaczenie trójmiejskiej sceny budował  już blisko ćwierć wieku temu jako saksofonista kultowej formacji Miłość.

Podczas tegorocznej wiosennej odsłony Jazz Jantar Sikała zaprezentował materiał rozpisany na jazzowy septet, który współtworzyli muzycy o uznanej renomie na scenie "głównego nurtu" polskiego jazzu. Piszę "głównego nurtu", bowiem określenie "jazzowy mainstream"  dobrze określa stylistyczne ramy koncertu zarejestrowanego 16 marca 2017 r. na scenie gdańskiego klubu Żak (bynajmniej nie mając w tym przypadku negatywnego odcienia). Sikała przygotowując swojej kompozycje sięgnął do spuścizny wielkich mistrzów (do których nawiązuje nawet w tytułach niektórych utworów  -"Like Joe", "A bit like Thelonious"), traktując ją jako swoisty fundament w procesie tworzenia swojej muzyki.

Wcielający w życie artystyczne koncepcje lidera rozbudowany skład funkcjonuje niczym dobrze naoliwiona maszyneria, pracująca tak bezawaryjnie i płynnie, że momentami można nabrać ochoty, by wypadła ona choć na chwilę ze swych kolein, pozwalając sobie na częstsze zmiany dramaturgii czy jeszcze większą dozę improwizacyjnego szaleństwa. W warstwie solowej na uwagę zasługują przede wszystkim dokonania lidera, pokazującego swoje możliwości zwłaszcza w "Septymozie małej" i pełnej groove'u "Zmowie miauczenia", która przywodzi na myśl najlepsze dokonania takich formacji jak chociażby San Francisco Jazz Collective. Dobrze słucha się też bardziej stonowanych kompozycji, w których prym wiedzie ciepłe, przestrzenne brzmienie trąbki Roberta Majewskiego ("Nie na temat", "Walc dla Arka M."). "Live in Klub Żak" to konsekwentna i spójna stylistycznie wypowiedź, która dowodzi, że ożywianie ducha jazzowej tradycji nie musi sprowadzać się do grania kolejnych aranżacji standardów.