How to steal a piano?

Młodzi muzycy jazzowi największą wagę przywiązują do skomplikowanej harmoniki i nietypowych rozwiązań. Elementy te doceniane są głównie przez innych jazzmanów. Odstraszają natomiast słuchaczy żądnych czytelnego rytmu i melodyjnych motywów. Trio Confusion Project koresponduje pomiędzy tymi oczekiwaniami.  Na płycie  How to Steal a Piano muzycy pokazują, czym jest nieśmiertelna, jazzowa formuła we współczesnym wydaniu.

Confusion Project powstał w 2013 roku, w Gdańsku. W skład zespołu wchodzą: Michał Ciesielski (fortepian), Piotr Gierszewski (gitara basowa) i Adam Golicki (perkusja).
Wszyscy panowie są wykształconymi muzykami, co można zauważyć po precyzji wykonawczej i strukturze utworów na How to Steal a Piano. Zespół pomimo krótkiej działalności może poszczycić się sukcesami. W maju br. muzycy zakwalifikowali się do ścisłego finału European Jazz Contest w Holandii, a w roku 2013 zajęli trzecie miejsce na IX Europejskich Integracjach Muzycznych w Żyrardowie.

Wiosną, 2014 roku Confusion Project nagrał swój debiutancki album - How to Steal a Piano. Jest to zbiór dziewięciu utworów. Osiem z nich to kompozycje Michała Ciesielskiego. Ostatnim, bonusowym numerem jest zabawnie zaaranżowany, w rytm brazylijskiego latino, standard Duke’a Ellingtona- Caravan.  Takich muzycznych smaczków na płycie jest całe mnóstwo.

Muzyka Michała Ciesielskiego jest pełna kontrastów. Widać tu inspiracje zarówno rytmicznym graniem Oscara Petersona, jak i połamanymi akordami Theloniousa Monka. Melodyjne fusion płynnie zmienia się w dixieland. Ragtime’owe wstawki są elementem niepowtarzalnego stylu zespołu. Niektóre motywy brzmią niczym soundtrack z Różowej Pantery (Naughty Dyzio, tytułowe -How to steal a Piano.) Ukazuje to dystans i pierwszorzędne poczucie humoru młodego kompozytora.

Dużym plusem na How to Steal a Piano jest równorzędne traktowanie wszystkich instrumentów. W niemal każdym utworze wszyscy trzej muzycy kolejno popisują się swoimi indywidualnymi umiejętnościami, podczas solówek. Jednak największe wrażenie wywierają oczywiście grając jednocześnie. Tworzą wówczas jeden swingujący organizm. Moim faworytem na płycie jest tytułowy utwór - How to Steal a Piano. Zaczyna się mrocznym motywem granym w unisonie na gitarze basowej i fortepianie. Pulsująca równomiernie perkusja buduje napięcie, zapowiada nadchodzącą kulminację. Temat grany przez fortepian jest soczysty i tajemniczy, nieco przerysowany.

Narastające ożywienie znajduje swoje rozwiązanie w kilkutaktowym motywie a’la ragtime, który jest swoistym refrenem. W końcowej części na tle głównego motywu dochodzi do ekspresyjnego solo perkusji. Z każdym taktem jest ono coraz gęstsze, bardziej dynamiczne i nasycone niebanalnie zrytmizowanymi dźwiękami. Na płycie jest również kilka bardziej lirycznych utworów, które zaskakują osobistymi wręcz solówkami. Co ciekawe, te najbardziej intymne zagrane są przez gitarę basową (Remembering.) 

Muzyka na How to Steal a Piano to jazz przystępny i zrozumiały nie tylko dla zatwardziałych maniaków tego gatunku. Nie oznacza to jednak, że jest miałka i bez wyrazu. Wręcz przeciwnie, dzięki melodyjności utworów zawartych na płycie, Confusion Project po prostu zwraca na siebie uwagę szerszego grona słuchaczy. Laików łagodnie wprowadza w skomplikowany świat muzyki instrumentalnej. Zagorzałych słuchaczy zaskakuje natomiast tym, że dobra muzyka może bazować na pięknej melodii i brawurowym wykonaniu, po prostu.