To już druga propozycja Junk Genius z jaką przyszło mi się zapoznać. Powiem szczerze, że pierwsza, wydana kilka lat wcześniej przez Knitting Factory nie zachwyciła mnie. Być może miał na to wpływ dobór repertuaru - bebop w klasycznej postaci nie jest dla mnie najbardziej interesującą propozycją, choć przecież zdaję sobie sprawę, że "to od niego wszystko się zaczęło".
Kto zna Williama Parkera i ma wyobrażenia na temat jego wyobraźni, będzie mile zaskoczony truizmem, że wyobraźnia mistrzów nie zna granic, a zaskoczenie free łaknących jest możliwe dla wielbicieli prawdziwie warsztatowej sztuki nawet w tak ciężkich, i jeszcze kryzysem pieniężnym steranych, postmodernistycznych czasach.
Patronowanie płycie Macieja Fortuny jest wielką przyjemnością i nie dlatego, że artysta ten jest aktualnie, jakby to ująć, na wznoszącej, że zdarzały mu się nominacje do Fryderyków, a jego muzykę chętnie gości nawet Radiowa Trójka, co prawda nie w pasmach dziennych, ale już w studiu im. Agnieszki Osieckiej to i owszem. I to jest dobre.
Zacząłbym od lampki czerwonego, wytrawnego wina. Rocznik? Może niezbyt stary, ale niech przynajmniej ociera się o „reserve”. Musi być za to głębokie w smaku. I pozostawiać swą drugą tożsamość na języku, gdy już łyk się przełknie. Winno też mieć ciemno rubinową barwę, niemal czarną. Może być z lekkim szkarłatnym połyskiem. Do wina można dodać jakąś intymną atmosferę. Może to być wieczór. Mogą to być świece... W każdym bądź razie nie pełnia świateł. Po co?
Pierwsze skojarzenie z Portico Quartet? Hang drum! To właśnie ten stosunkowo młody, bo wymyślony ledwie 12 lat temu, instrument perkusyjny, przypominający swoim kształtem latający spodek, a brzmieniem blaszany bęben z egzotycznych wysp, stał się znakiem rozpoznawczym czterech młodych Brytyjczyków, którzy swą karierę zaczynali od grania w ulicznych bramach - portykach.
To płyta sprzed ładnych kilku lat, ale postać Andy'ego Lastera jest chyba na tyle mało znana, a z drugiej strony tak warta uwagi, że mam nadzieję, można mi wybaczyć recenzję staroci. Wpierw jednak o samej firmie. Songlines jest wytwórnią kanadyjską, dla której płyty zrealizowali i Dave Douglas i Chris Speed, jest tam też płyta Marty Ehrlicha z New Klezmer Trio bardziej znanego z dokonań dla zornowskiego Tzadika, oraz wielu innych amerykańskich i kanadyjskich muzyków.
John Taylor nagrał znakomitą i, jak przewidywałem, niemal zupełnie niedocenioną płytę w trio z Markiem Johnsonem (kontrabas) i Joey Baronem (perkusja) zatytułowaną "Rosslyn". Pewnie gdyby taki materiał dostarczył pianista słynny jak Jarrett krytycy obudziliby się pełni entuzjazmu i pisali peany, jak bogata harmonicznie, jak wspaniale zrównoważona jest jego muzyka.
John LaPorta - amerykański klarnecista, saksofonista, kompozytor i aranżer to ważna postać świata jazzu. Już w wieku 9 lat grał na klarnecie. Potem były studia muzyczne u Ernesta Tocha i Alexisa Haieffa i granie w Youth Symphony, prowadzonej przez Leopolda Stokowskiego.
Związek miłosny jazzu i słowa pisanego ma długą i bogatą tradycję. Jazz ukochali sobie tacy pisarze, jak Julio Cortazar, Boris Vian, Philip Larkin, Jean-Paul Sartre czy Raplh Waldo Ellison. W Stanach Zjednoczonych beatnicy Jack Kerouac i Allen Ginsberg usiłowali wykorzystywać w poezji elementy frazy jazzowej. Wychodziło różnie, ale sam pomysł dosyć interesujący.
Ten album to drugi owoc współpracy kontrabasisty z legendarnym pianistą. W 1995 roku spotkali się, by nagrać płytę „Steal Away”, obsypaną (zupełnie słusznie) statuetkami Grammy. Materiał zarejestrowany na „Come Sunday” jest bardzo zbliżony do pierwszego krążka tego duetu. Charlie Haden, choć miał udział przy narodzinach free jazzu, od dłuższego czasu jest raczej stonowanym panem. Oddał się składaniu hołdu muzyce swojego dzieciństwa.
'Sojourn' to jedna z płyt nagranych przez trio Marty'ego Ehrlicha pod nazwą Dark Woods Ensamble. Zespół ten powstał, by eksplorować kameralne akustyczne brzmienia, a w zasadzie współbrzmienia trzech instrumentów: klarnetu, wiolonczeli i basu. Wprawdzie Ehrlich, jak przystało na multiinstrumentalistę, sięga niekiedy po inne insturmenty, na których grywa, jednakże pozostaje to bez wpływu na ogólne założenie.
Są takie nazwiska i nazwy, które są niezawodnymi brandami, a nie tylko symulakrami. Takie, za którymi stoi to, co zapowiadają: piękno, rozum, powalający warsztat i radosna swoboda grania. To właśnie dotyczy Nicole Mitchell, Hamida Drake‘a i Harrisona Bankheada, którzy stanowią Indigo Trio, flecisty Michela Edelina oraz wytwórni Rogue Art.
Swing Song Sing! Ah,... Przecież nie lubimy swingu. To nie w modzie. Trzeba się zagłębiać w jazzową awangardę. Co tam w jazzową, w awangardę w ogóle. Najlepiej jak dźwięki w ogóle nie przypominają idiomu muzyki. Tak, lubię i cenię zakręcone granie. Może nie aż takie, w którym z muzyki pozostają jedynie dźwięki, jednak muzyka wyrastająca z idiomu Ornette'a Colemana, Dolphy'ego, czy Braxtona jest mi bardzo bliska.
O tym fakcie pewnie niewielu, zwłaszcza młodych ludzi pamięta, ale zanim jeszcze nastąpiła era płyt kompaktowych w Polsce, a wiedza o odważniejszych odmianach jazzu zarezerwowana była dla jeszcze mniejszego niż dzisiejsze grona melomanów, zdarzało się, że na mniejsze jazzowe festiwale przyjeżdżali muzycy, których dzisiaj traktujemy jako ważne postaci nurtu new black music.
Tę formację mieliśmy okazję słyszeć podczas mini trasy koncertowej w listopadzie 2003 r. Było to ciekawe doznanie, ponieważ nadarzyła się tym samym okazja posłuchać muzyka, którego popularność w Polsce jest odwrotnie proporcjonalna do estymy, którą darzą go choćby William Parker czy Matthew Shipp.
CompassionVijay Iyer / Linda May Han Oh / Tyshawn Sorey
Bobby Bradford / Frode Gjerstad / William Roper / Alex Cline
William Parker / Cooper-Moore / Hamid Drake
AshMat Maneri Quartet
