Come Sunday

Ten album to drugi owoc współpracy kontrabasisty z legendarnym pianistą. W 1995 roku spotkali się, by nagrać płytę „Steal Away”, obsypaną (zupełnie słusznie) statuetkami Grammy. Materiał zarejestrowany na „Come Sunday” jest bardzo zbliżony do pierwszego krążka tego duetu. Charlie Haden, choć miał udział przy narodzinach free jazzu, od dłuższego czasu jest raczej stonowanym panem. Oddał się składaniu hołdu muzyce swojego dzieciństwa. „Americana”, bo tak nazywana jest najczęściej ta odmiana jazzu, to miks spirituals, folku, country i gospel. Charlie Haden ją kocha i grywa w towarzystwie różnych muzyków, jak na przykład Pat Metheny.

Jednak duety z Jonesem -  legendą be-bopowej pianistyki, muzykiem który grał z Lesterem Youngiem, Bennym Goodmanem, Maxem Roachem czy Billym Ecksteinem – to inna bajka. Dzięki natchnionej grze Jonesa, opuszczamy krajobrazy Virginii i przenosimy się do Mississippi. To inny rodzaj „americany”, znacznie ciekawszy i barwniejszy. Pieśni gospel, które wykonuje duet, brzmią jakby zostały wzięte z kościoła baptystów niż ze szkółki niedzielnej. Repertuar i tytuł tej pracy opowiadają o niedzielnych tradycjach kościelnych wśród czarnoskórej ludności południowej części Stanów Zjednoczonych. Niedziela to czas święta, zawieszenia pracy i odpoczynku. I taka jest ta płyta – radosna i świętująca wolny dzień.

Nie jest to płyta olśniewająca ani zaskakująca. Ale nie miała być. Jest za to bardzo, bardzo dobrze zaaranżowana, zagrana i przesympatyczna. Niestety, niedługo po ukończeniu prac nad „Come Sunday”, w wieku 91 lat, Hank Jones zmarł. Trzeba się cieszyć, że zdążył jeszcze zagrać na tak ładnym albumie.