Bitches

Z pewną ekscytacją czekałem na nową płytę Nicholasa Paytona. Ten Nowoorleański trębacz wzbudził ostatnimi czasy sporo kontrowersji głosząc koncepcję BAM - Black American Music. Nazwa ta i idącą za nią filozofia przywrócenia czarnym Amerykanom i ich kulturze należnego im miejsca w historii jazzu (to słowo Payton uważa za rasistowskie i zastępuje je skrótem j-word), jak i innych gatunków muzyki i dziedzin kultury. Choć temat to nie nowy, na pewien czas zdominował on środowiskowe debaty - praktycznie każdy jakoś do tego zagadnienia musiał się ustosunkować. Jakie bedzie muzyczne kredo Paytona? Cóż znajdzie się na tej BAMowej płycie? Ciekawość narastała aż do pierwszych dźwięków albumu "Bitches".

To płyta kuriozum. Pomijając kwestię tytułu: album na którym leaderowi towarzyszą gwiazdy kobiecej wokalistyki j*zzowej takie jak Cassandra Wilson, Esperanza Spalding, Saunders Sermons, Payton chrzci mianem "Bitches" - suki. W refrenie utworu tytułowego chórek intonuje Bitches, na co twórca BAM odpowiada all my sausage needs...

Motywem przewodnim albumu jest nieudane małżeństwo trębacza. W kolejnych utworach poznajemy kolejne odsłony rozpadu związku. Wszystko to w atmosferze jazzującego R'n'B. Mówi się, że Payton jest bardzo utalentowanym trębaczem. Być może, choć na podstawie tego nagrania trudno się o tym przekonać. Trąbka, jak i wszystkie inne instrumenty zaprzęgnięte zostały do tworzenia produktu, który słuchacza skłonić ma do tupania nóżką.

Owszem - muzyka osadzona jest w tradycji kultury popularnej czarnych Amerykanów. Ale co z tego? Jeśli na tym polegać ma BAM, to obawiam się, że właśnie zagadnienie to przestało mnie interesować.