Jazz grywany przez kobiety wciąż kojarzy się prawdopodobnie z wokalistkami. Z jazzem albo pełnym swingu, albo kobiecego liryzmu. I w istocie, statystycznie oceniając zagadnienie, chyba takim jest. Tym niemniej jednak, co jakiś czas trafiają nagrania, które stereotyp ten łamią, każąc nas dość dosadnie za swe niedopatrzenie i niezauważanie owych innych form.
Tegoroczny Sopot Jazz Festival przyniósł ze sobą kilka istotnych zmian. I choć nie wszystkie z nich są dobre i konieczne, cieszy fakt, że impreza się rozwija, a co za tym idzie - zwiększa zasięg odbiorców. Nie wiadomo, czy to zasługa nowego kuratora - Grega Osby’ego, zaproszonych przezeń przedstawicieli młodej sceny, wysmakowanych scenerii koncertowych, a może po prostu świetnej muzyki, która w miniony weekend opanowała praktycznie cały Monciak?
Twoje ostatnie miesiące należały do bardzo intensywnych – za Tobą między innymi czas spędzony w Ekwadorze, gdzie występowałeś z Perico Sambeat Quintet i triem Daniela Toledo, zaś niedługo potem wróciłeś do koncertowania z programem z płyty „15 Studies For The Oberek”. Opowiedz pokrótce najpierw, jak minął Ci czas w Ameryce Południowej.
Perkusistę Tyshawna Soreya – czołowego amerykańskiego muzyka młodego pokolenia – trudno dziś jakkolwiek jednoznacznie zaklasyfikować. Obfitość jego aktywności sprawia, że siła artystycznego oddziaływania Soreya wykracza daleko poza te obszary, które zwykle zajmują nawet najbardziej utalentowani improwizatorzy. 36-latek z jednej strony jest wyśmienitym muzykiem sesyjnym i ma na koncie kilkadziesiąt albumów m.in. z Anthonym Braxtonem, Stevem Colemanem, Vijayem Iyerem, Roscoe Mitchellem czy Johnem Zornem. Z drugiej strony od kilku lat realizuje z dużym powodzeniem płyty solowe.
Arcanum – pierwsza studyjna płyta duetu Schearer/Niggli. Wydana w poważnej płytowej oficynie w Intakt Records. Już dawno, bo pod koniec 2014 roku. Trochę przeleżała w naszej redakcyjnej przechowalni, nie tyle czekając na lepszy czas, co w oczekiwaniu, aż opadną emocje po wielokrotnych przesłuchaniach swojej poprzedniczki, koncertowej Tyr-Gly-Gly-Phe-Met – Live At Jazzwerkstatt Bern.
To już trzecia płyta Tima Berne z zespołem Snakoil, tym razem powiększonym do rozmiarów kwintetu, do współpracy został zaproszony Rayan Ferreira – gitary elektryczna i akustyczna. Ponadto Matt Mitchell, w znacznie większym stopniu niż to miało miejsce dotychczas, wspiera brzmienie zespołu elektroniką.
Kalendarzowa jesień już się zaczęła, jesień deszczowa w tej chwili również za oknami, a już niedługo jesień w kilku miastach Polski będzie, zgodnie z tradycją, jazzowa. Zapowiedzią koncertową 11ej już edycji Krakowskiej Jesieni Jazzowej był w miniony czwartek koncert formacji Switchback w krakowskiej Alchemii.
Oto bowiem – w ramach jesiennych obchodów 70. rocznicy urodzin pewnego bardzo znanego saksofonisty – w londyńskim Cafe Oto, spotkali się trzej wielcy przyjaciele. Tworzący obecnie dwuosobowo skład formacji AMM – Eddie Prevost i John Tilbury – zwarli szeregi z Evanem Parkerem, rzeczonym właśnie jubilatem.
Jorgos Skolias - bez ryzyka można powiedzieć, że to już nie wokalista, to znakomity artysta, a być może najświetniejszy polski śpiewak, któremu z równym powodzieniem przychodzi śpiewanie piosenek, jazzu i improwizowanie nie ważne czy z inspiracji poezją, czy muzyką etniczną czy czymkolwiek innym. W tym roku Jorgos Skolias będzie jedną z gwiazd festiwalu Ad Libitum.
Otóż ludzie, zauważam, prezentują przynajmniej dwa sposoby życia – poznający i oceniający. Przy czym oceniający wydaje się przeważać. To sposób, w którym nieustannie pojawiają się pytania o to, czy warto, czy to lubię i na ile to mi się podoba. Oczywiście przed ocenianiem uciec się nie da. Ważne jest jednak to, czy przyjmujemy je za styl bycia, wszystko podporządkowując własnej ocenie czy traktujemy rzeczywistość w zupełnie inny sposób.
"Breathing" jest trzecią solową płytą Anny Gadt. Tym razem towarzyszy jej trio RGG w składzie: Łukasz Ojdana na fortepianie, Maciej Garbowski na kontrabasie i Krzyszof Gradziuk na perkusji. "Breathing" bez wątpienia brzmieniowo kojarzy się z estetyką wytwórni ECM, lecz nie jest to jedyny muzyczny idiom, z którym można tę muzykę wiązać.
Czas i miejsce zdarzenia: 12 maja 2012r, Portugalia (a jakże!), zamknięta przestrzeń studyjna, Sa Da Bandeira (prawdopodobnie w Porto). Ludzie i przedmioty: Nate Wooley (trąbka), Hugo Antunes (kontrabas), Jorge Queijo (perkusja), Mario Costa (perkusja) i Chris Corsano (…perkusja). Dwóch jankesów nieco po czterdziestce, kontra trzech, o co najmniej dekadę młodszych, tubylców!
Obserwując od ładnych paru lat poczynania Ethana Iversona a także to o czym i w jaki sposób pisze na swoim blogu Do the Math czekałem tylko na tę chwilę, w której proponowana przez niego muzyka przekroczy próg fajnego The Bad Plus, by wejść na poziom, który sprawia, że łzy same do oczu słuchacza napływają. Ta chwila właśnie nadeszła.
Do niewielkiej, ukrytej przed wrzawą imprezowego Sopotu siedziby Teatru BOTO trafić nietrudno. Pod jednym wszakże, drobnym warunkiem: należy podjąć minimum trudu odbicia od głównego szlaku komunikacyjnego koneserów miejscowego nightlife’u. Tam, we względnym zaciszu swoje miejsce znajdą zainteresowani zupełnie innym rodzajem emocji - tak odbiorcy, jak i twórcy. Tacy na przykład, którzy zebrali się na okoliczność sobotniego koncertu kwartetu Minim Experiment. Tacy, którym bliska jest myśl, że mniej znaczy więcej.
W pierwszym odruchu recenzenta zagonionego w kozi róg obfitością nowości wydawniczych okresu letniego, planowałem omówić płytę Miller’s Tale w ramach comiesięcznej zbiorówki świeżych krążków, czyli uczynić to na szybko i bez głębszej analizy materiału muzycznego. W mgnieniu oka zdałem sobie jednak sprawę, iż potraktowanie tego wydawnictwa bez należytej uwagi i paru epitetów konstytuujących jego wyjątkowość, będzie błędem karygodnym.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
