Omawiana płyta Molvaera nie wnosi wiele nowego w porównaniu z poprzednim Khmerem. Podobna stylistyka od pierwszych dźwięków narzuca pogląd o kontynuacji stylu. Tym razem jednak pojawiają się momenty kameralistyczne, gdzie Molvaer gra na fortepianie, a towarzyszy mu jedynie śpiew Sidsel Endersen.
Instrumentalistów na tej płycie jest jedynie dwóch: gitarzysta i perkusista, a nakładki użyte zostały jedynie w jednym utworze, zaś nałożoną partią jest partia instrumentów perkusyjnych. Zwracam na to uwagę, albowiem ktoś, komu obce jest nazwisko Charlie Huntera, pewnie o zakład by szedł, że płyta nagrana jest bądź przez trio, bądź z dogranymi partiami instrumentalnymi. Jednak to nieprawda.
Dwanaście lat trzeba było czekać na powrót Henry’ego Threadgilla do Polski. Tym bardziej było to dotkliwe czekanie, że kiedy ostatnim razem odwiedzał nasz kraj to było to z formacją Make A Move, a więc zespołem, który krótko po tamtym czasie przestał działać. Kolejnym medium dla Threadgillowski poszukiwań artystycznych była grupa Zooid. Z nią nagrał do tej pory trzy płyty, wszystkie zresztą recenzowane na łamach Jazzarium.pl
Pierwszego dnia szóstej już edycji, po ognistym występie Zooid Henry'ego Threadgilla, wystąpił band Grega Warda Phonic Juggernaut. Trio tworzą – oprócz lidera na saksofonie altowym – Vincente Archer na kontrabasie i Damion Reid na perkusji. Był to ich premierowy koncert w Europie. Muzycy zagrali materiał ze swojego pierwszego wspólnego albumu (wyd.: Thirsty Ear).
Tytuł mógłby wystarczyć za całe streszczenie wieczoru w Cafe Funky Studio na Placu Zbawiciela w Warszawie. Nowe miejsce na mapie stolicy, w bardzo modnej lokalizacji, o nietypowej sali w kształcie litery V, z całkiem niezłą akustyką, czy może akustykiem, wystartowało ostatnio z koncertami.
Uri Caine – główny dekonstruktor wielkiej klasyki z Mahlerem, Wagnerem na czele lider niemalże funkowego trio Bedrock ma swoje trzecie oblicze. Znane jest ono od lat i wszyscy spragnieni Caine’a – jazzmana czekają na jego odsłony ze zniecierpliwieniem. Mowa o klasycznym fortepianowym trio działającym od dawna i mającym na koncie wysko cenione albumy takie choćby jak „Blue Wail”.
Ilością stylów pojawiających się na tej płycie niemiecka saksofonistka mogłaby obdarzyć kilka, jeśli nie kilkanaście płyt. Płytę rozpoczyna rock'n'roll, który mógłby zostać wykonany w filmie „Blues Brothers”..., gdyby zagrany był z większą werwą (może bardziej nawet zaśpiewany, niż zagrany).
Pisanie o Billu Frisellu dla jazzowego portalu, musi być odbierane w kategoriach pisania z rozpędu. Frisell w zasadzie z muzyką jazzową od lat nie jest związany, a przynajmniej takiej nie prezentuje na swoich autorskich płytach. Niemniej jednak gitarzysta ten wciąż, dla fanów muzyki, którą prezentujemy jest interesujący. Przyznam nawet, że im więcej lat mam, tym z większą pokorą i ja podchodzę do muzyki Frisella i tym bardziej mi się po prostu podoba.
Trudny jest powrót do rzeczywistości o 9 edycji Jesieni Jazzowej w Bielsku Białej. Powróćmy więc do dwóch ostatnich dni festiwalu za sprawą zdjęć Barbary Adamek:
Duet pianisty z gitarzystą grający standardowy jazzowy repertuar to sytuacja wprost wymarzona do jazzowego bistro. Ludzie jedzą piją, a muzyczka gra niezobowiązująco. Ze sceny nie płynie ani jeden nieprzyjemny dźwięk, nic co zakłócałoby konsumpcję i spożycie.
Kiedyś (kiedy to było;)) do nagrań zrealizowanych przez muzyków grających wyłącznie na instrumentach dętych podchodziłem jak pies do jeża. Jak to, bez instrumentów rytmicznych? Cóż może być w tym ciekawego? Człowiek jest omylny, a im większe doświadczenie, tym bardziej wie jak się myli. Otóż i ja się myliłem.
Najlepsi z najlepszych w Europie. W niedzielę pokazali jazzowi, gdzie jego miejsce. Bo nie jest już tylko produktem importowanym zza oceanu, chętnie imitowanym przez mieszkańców Starego Kontynentu. Wrósł w europejski korzeń i czerpiąc jego życiodajne soki zmienił się nie do poznania. A owoce dojrzałe pod wielojęzycznym słońcem, przy zasobnych w multikulturowe sole mineralne glebach muszą być nad wyraz indywidualne, imponujące kształtem, kolorem… i zaskakujące smakiem.
To kolejna grupa w stajni Michaela Dorfa, ale i kolejny powrót do przeszłości. Gutbucket prezentuje bowiem muzykę sięgającą koncepcji punk-jazzu. Gdzieniegdzie brzmienie kapeli ociera się o muzykę rockową, czy nawet punkrockową. Brudne, przesterowane gitary; bas grający rockowe podkłady i niezbyt skomplikowane rytmy - to wszystko, jak na jazz niezbyt skomplikowane - zestawione są z improwizującym saksofonem.
William Hooker to postać, która w równym stopniu znana winna być entuzjastom muzycznej awangardy, jak i punk rocka. Przez wiele lat bowiem był współpracownikiem znanej grupy Sonic Youth. Z drugiej strony co najmniej od początku lat ‘90 Hooker penetruje coraz to inne ścieżki muzyczne, współpracując z innymi awangardowymi muzykami. Trudno nawet w części scharakteryzować muzykę prezentowaną przez Hookera podczas owych awangardowych wycieczek. Zmieniają się składy, koncepcje.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
