Solid Ether

Omawiana płyta Molvaera nie wnosi wiele nowego w porównaniu z poprzednim Khmerem. Podobna stylistyka od pierwszych dźwięków narzuca pogląd o kontynuacji stylu. Tym razem jednak pojawiają się momenty kameralistyczne, gdzie Molvaer gra na fortepianie, a towarzyszy mu jedynie śpiew Sidsel Endersen.

Z muzyki techno leżącej u podstaw rytmicznych jego propozycji zniknęły natomiast naleciałości wschodnie. Tym razem muzyka jest jakby bardziej bezpośrednia, bardziej europejska. Znów pojawiają się techniczne rytmy, elektronika, gitary, wszystko to należące raczej do świata współczesnej muzyki - najlepiej ją nazwać - młodzieżowej. Na tym tle Molvaer improwizuje na trąbce. Wszystko już było? Niby tak, niby nie. Wydaje mi się, że przez podanie swej muzyki w takim sosie, Molvaer stworzył muzykę na wskroś nowoczesną, mającą swój wyraz, wydźwięk, ale bardzo komunikatywną. Podejrzewam nawet, że niektóre jej fragmenty mogłyby zostać z powodzeniem odtworzone w dyskotekach, w których gra się techno i tańczący (?) nawet by nie zauważyli, że to nie ich wspaniały DJ, tylko muzyk, mający na koncie doświadczenia z jazzem.

Nie znaczy to, że muzyka Molvaera jest tak samo nudna jak znakomita większość poczynań coś-tam-hopu. Wykorzystuje jedynie podobne patenty. Okazuje się zatem ponownie, że gdy dać te same instrumenty wrażliwemu muzykowi, potrafi on wydobyć to o czym się nie śniło twórcom gatunku. Mimo wszystko, mimo chwalenia go za Khmera i Solid Ether, formuła tu zaproponowana może się niebawem wyczerpać. Mimo wszystko, a może właśnie dlatego.