Relacje

Są na mapie Europy i Świata punkty, których nazwa magnetyzuje niemal wszystkich, a odwiedzenie ich jest niemal powinnością. Są także miejsca, których istnienia większość ludzkiej populacji nawet się nie spodziewa, jednak magię tych miejsc tworzą wydarzenia, które się tam odbywają.

Główna odsłona Festiwalu Jazz Jantar 2016 właśnie się zakończyła. Z tradycji przenoszenia finału do Sali Koncertowej Polskiej Filharmonii Bałtyckiej tym razem zrezygnowano, stawiając konsekwentnie na przyjazne przestrzenie klubu Żak. Dobra to decyzja, bo po dziesięciu koncertowych wieczorach z rzędu (i jedenastu ogółem rzecz biorąc) spędzonych nie tylko przy doskonałej muzyce, ale i w jedynej w swoim rodzaju atmosferze zadomowić się w tym miejscu nietrudno.

Jazzowy maraton w gdańskim Żaku nieuchronnie zmierza ku finałowi – ostatni weekend rozpoczął się double-headerem z cyklu „A teraz coś z zupełnie innej beczki” – karkołomnym, absurdalnym, ale jakże satysfakcjonującym. Zaproponować w jeden wieczór bachowskie preludia i absolutnie szalony performance Egipcjan z Dwarfs of East Agouza? Czemu nie, w końcu to Festiwal Jazz Jantar.

Pytanie o to, co jest wyznacznikiem dobrego koncertu jazzowego jest cokolwiek prowokacyjne, i mogłoby być zalążkiem niekończącej się dyskusji. Odpowiedzi może być co najmniej tyle, ile wymiarów ma sam jazz. Dotychczas podczas bieżącej edycji Festiwalu Jazz Jantar doświadczyć można było wirtuozerskich występów, wsłuchać się w niosącą istotny przekaz wielką muzykę, oddać we władanie gęstych transowych improwizacji, czy w końcu uczestniczyć w klubowej imprezie.

W Gdańsku Wrzeszczu dobrze się dzieje. Główna edycja Festiwalu Jazz Jantar 2016 rozpędza się z dnia na dzień. Emocje nie zdążyły jeszcze opaść po mocno obstawionej koncertowej niedzieli z Olgierdem Dokalskim i Karkhaną w rolach głównych, kiedy na scenie klubu Żak pojawili się Horse Lords oraz Christian Scott.

Mats Gustafsson powraca do Krakowa z dużym składem Nu Ensemble – 2 lata temu zespół pracował podczas festiwalu pracował nad kompozycja dla, której inspiracją była ikona rock’n’rolla – Little Richard. Tym razem tematem przewodnim koncertu finałowego ma być muzyka rockowego ekscentryka Franka Zappy, co wydaje się zadaniem wielce ryzykownym, ale też i bardzo inrygującym bo jazzowy anarchista Gustafsson zdaje się być odpowiednią osobą, żeby zadaniu podołać. Zanim się przekonamy o efektach pracy muzycy Nu Ensemble zaprezentowali się podczas dwóch wieczorów w Alchemii.