Zookeeper's House

 

Artystyczna działalność tego muzyka trwa już niemal 4 dedady. Pierwsze nagrania z grupą Muntu wydane zostały własnymi siłami (w ostatnich latach przypomniane przez nieocenioną NoBusiness) a warto wspomnieć o tym, że grupa została też nagrana w Polsce, czego dokumentacją jest płyta wydana przez nasz swojski Poljazz (“Intrepid Live In Poland” rok 1981) – co było bodaj pierwszą prezentacją amerykańskiej scenry free-jazzowej w Polsce. Z początku lat 80tych pochodzi kilka płyt dla włoskiego Soul Note (ostatnia “Nostalgia In Times Square z roku 1986). Przez całą dekadę (86-96) nie pojawia się żadne nowe nagranie, ale Moondoc powraca w drugiej połowie lat 90tych kilkoma znakomitymi albumami wydanymi przez Eremite oraz, już w nowym millenium, przez Ayler Records (m.in ze znakomitą Jus Grew Orchestra). I znowu mamy dekadę ciszy (choć w tym czasie odwiedził np. krakowską Alchemię.

 

 

Jemeel wraca więc do nas więc po 10letnim milczeniu co samo w sobie cieszy niezmiernie. Na płycie “The Zookeeper's House” czeka na nas 5 utworów, wszystkiego nagrane w październiku 2013 w Park West Studios w Nowym Jorku, elementem stałym jest sekcja – Hilliard Greene oraz Newman Taylor Parker towarzyszą liderowi w każdym utworze. Jeden utwór zagrany jest przez trio, dwa fragmenty zagrane są przez kwartet z Matthew Shippem na fortepianie, pozostałe dwa przedstawiają kwintet z wybornem front-linem – Jemeel, Roy Campbell oraz Steve Swell.

 

Składy na płycie są przemieszane, pozwolę sobie więc przeskoczyć od razu do utworów nr 2 i 3 na płycie zagranych przez kwintet. “Little Blue Elvira” to powolny blues, z prostym tematem zagranym unisono przez dęciaki, z bezstrosko swingującą perkusją, z nonszalanckim basowym walkingiem oraz solówkami dęciaków, które od razu uśmiech na twarz sprowadzają – bez szalonych eskapad czy fajerwerków ale pełne radości i takiego jazzowo-bluesowego luzu.  Nużka tupie do rytmu sama.

 

Nr. 3, jedyna kompozycja cudzego autorstwa, to “Ptah, the El Daoud” (Alice Coltrane) to zdecydowana zmiana klimatu. W marszowym rytmie, w chóralnym zaśpiewie dęciaków jest coś wojowniczego, odzwierciedlone jest to też w wypowiedziach solowych – zdecydowanie bardziej zadziornych. Oliwy do ognia cały czas dolewa nerwowo pulsująca gra sekcji. Ostry ton altu Jemeela nabiera wyjątkowej, soulowej niemal żarliwości. Rozwibrowane brzmienie puzonu przywodzi skojarzenia z Nowym Orleanem, na koniec mamy drapieżne, wyborne solo Roy'a Campbella. Jego obecność na płycie jest cenna szcególnie – materiał został zarejestrowany jedynie niecałe 3 miesiące przed jego śmiercią.

 

 

 

Pozostaje nam urocza  ballada “For The Love Of Cindy” kończąca płytę – zupełnie inaczej brzmi w niej saksofon – lirycznie, ciepło. Urzeka ta melodia. Uwydatnia ją dodatkowo niezwykle skromny aranż. Głeboki, miękko brzmiący kontrabas doskonale dopełnia melodię, użycie perkusji ograniczone jest do kolorystycznej gry na talerzach. Podkreślić trzeba, że Hilliard Greene i Taylor Newman Baker są na całej płycie wyśmienici – ich obecność w każdym utworze daje też poczucie spojności, zaskakujące zważywszy na to, że w ciągu 5 utwórów skład instrumentalny zmienia się trzykrotnie.

 

“The Zookeeper's House” jest płytą cenną z wielu powodów. Bo dokumentuje dokonania jednego z najbardziej niedocenianych bohaterów nowojorskiej sceny jazzowej. Bo trzeba było na taki dokument czekać ponad 10 lat. Bo w nagraniu wziął udział nieodżałowany Roy Campbell. Bo brakuje w moim odczuciu ostatnio nagrań siegających do brzmienia freebopu – łączących jazzowe korzenie z swobodą free-jazzowej ekspresji. Ale przede wszystkim dlatego, że muzyka na nim zwarta jest wyśmienita – zagrana z pełnym feelingiem, z pazurem, z radością. I z radością niezmierną się jej słucha.