Arcanum – pierwsza studyjna płyta duetu Schearer/Niggli. Wydana w poważnej płytowej oficynie w Intakt Records. Już dawno, bo pod koniec 2014 roku. Trochę przeleżała w naszej redakcyjnej przechowalni, nie tyle czekając na lepszy czas, co w oczekiwaniu, aż opadną emocje po wielokrotnych przesłuchaniach swojej poprzedniczki, koncertowej Tyr-Gly-Gly-Phe-Met – Live At Jazzwerkstatt Bern.
Joe Lovano ma taką, skądinąd bardzo cieszącą mnie cechę, że wydaje nową płytę co roku. Kiedy trafiła mi w ręce „Folkart” i całkiem olśniła ze zniecierpliwieniem dziecka czekałem, aż w 2010r. na sklepowe półki trafi kolejny jego album, tym bardziej, że wielki Joe zapowiadał, że oto ma nowy zespół, o stabilnym składzie osobowym i dający zupełnie niezwykłe możliwości muzycznej ekspresji.
To, co łączy oba omawiane przeze mnie albumy, to postać portugalskiej trębaczki Susany Santos Silva. Nie jest to artystka anonimowa - możemy ją kojarzyć z duetów: ze szwedzkim kontrabasistą Torbjörnem Zetterbergiem, czy słoweńską pianistką Kają Draksler. Susana ma także swój wkład w znakomite płyty grupy LAMA czy wspólne kolaboracje z belgijskim zespołem De Beren Gieren. Mimo stosunkowo krótkiego stażu na scenie współczesnego, poszukującego jazzu, zdążyła dzielić scenę m.in. z Adamem Lanem, czy Natem Wooley’em.
Moje spotkanie z Rene Marie i jej płytą “Sound Of Red” było dość przypadkowe – muzyka pojawiła się w odtwarzaczu cyfrowym w pakiecie z innymi płytami. Już od pierwszych dźwięków jest przyjemne zaskoczenie – oto mamy do czynienia z głębokim, ciepłym głosem, który nie śpiewa standardów jazzowych I nie brzmi słodko jak tabun nastoletnich jazzowych gwiazd I gwiazdeczek, które pamiętam z przełomu wieków, a o których dzisiaj raczej słychać niewiele.
Ambrose Akinmusire – jedno z najbardziej gorących nazwisk dzisiejszego jazzu. Niektórzy wręcz widzą w nim wielką postać nowoczesnego jazzu i upatrują spadkobiercę legendarnych trębaczy z przeszłości. Tymczasem Ambrose tak pojmowanej gwiazdy jakoś nie przypomina. Oczywiście jego kariera od czasu kiedy wydał swoją pierwszą płytę dla Blue Note nabrała ogromnego rozpędu, ale jakoś tak się stało, że muzyk postanowił zostać muzykiem i na muzyce się skoncentrować niż uczynić śmiały krok w stronę jazzowego celebryty. Zresztą na celebrytę też nie bardzo się nadaje.
Kiedy zastanawiałem się nad tym, jak zacząć recenzję drugiej płyty ELMY, dosyć długo nie mogłem znaleźć słów, które choć w minimalnym stopniu oddawałyby sedno muzyki polsko-fińskiego kwartetu. “Ad Rem” będące drugą odsłoną tego projektu, skłoniło mnie do przemyśleń na temat istoty improwizacji i jej postrzegania. Kontekst ten, jak sądzę, jest kluczowy dla zrozumienia oryginalnego zamysłu twórczego następcy “Hic Et Nunc” wydanego przez słowacką wytwórnię Hevhetię.
To była zdumiewająca informacja. Nels Cline – gitarzysta, który całe życie trzymał się daleko od jazzowego mainstreamu, wielkich korporacji wydawniczych wyda płytę w Blue Note – symbolu tegoż mainstreamu i gwiazdy wśród wielkich płytowych korporacji!
Od wydania pierwszego albumu kwartetu Miguela Zenona mija właśnie 15 lat. To piękna rocznica na scenie, czas więc w pełni docenić swoich współtowarzyszy i napisać materiał specjalnie z myślą o nich. Tak też zrobił Miguel Zenon: albumem „Tipico” trafił w środek tarczy, ukazując największe atuty swojego zespołu. Dzięki temu zabiegowi powstał album spójnie i równo zbudowany, a także demonstrujący siłę, jaka nieustannie tkwi w akustycznym jazzie.
Jazzowe płyty duetów to w naszym kraju praktyka może nieczęsta, ale mająca pewną regularność. Swoje ujęcie tej szczególnej formuły muzykowania zdecydowali się zaprezentować trębacz Piotr Schmidt i pianista Wojciech Niedziela. Mając za sobą wspólne koncerty, zarejestrowali w gliwickim studiu Jazovia dwanaście autorskich kompozycji, które znalazły się na niedawno wydanej płycie „Dark Morning”. Ale wbrew niepokojącemu tytułowi – zaczerpniętemu od refleksyjnego utworu Schmidta – aura albumu jest pełna światła i pozytywnej energii.
Szwajcarskie trio Vein wprost imponuje konsekwencją i różnorodnością swoich działań. W wywiadzie udzielonym mi przed trzema laty perkusista grupy, Florian Arbenz, przyznawał: „Lubimy zaskakiwać słuchaczy. Zawsze staramy się, by nasze nagrania nie były przewidywalne. Dlatego też nie ma żadnego linearnego zamysłu w naszej dyskografii”.
Gdy pisaliśmy na naszych łamach o płycie grupy Trio 3 pt. „Refraction - Breakin' Glass” nagranej razem z Jasonem Moranem, już wtedy snuliśmy przypuszczenia, że kolejny album tria zostanie nagrany z innym wziętym współczesnym pianistą: Vijayem Iyerem. Podobnie bowiem jak wcześniej Morana, tak rok temu właśnie Iyera słynne trio w składzie Oliver Lake na saksofonie, Reggie Workman na kontrabasie i Andrew Cyrille na perkusji zaprosiło do tygodniowej koncertowej rezydencji w nowojorskim klubie Birdland.
Aż trudno w to uwierzyć, ale minęło już sześć lat, od kiedy saksofonista Colin Stetson zaistniał w szerszej świadomości słuchaczy. To właśnie wtedy, czyli w 2011 roku, ukazała się druga część wydawniczego cyklu “New History Warfare”. I to właśnie “Judges” spotkało się z dużym zainteresowaniem wszelkiej maści krytyków, którzy jak jeden mąż piali z zachwytu nad zawartością tego oryginalnego dzieła. Album odbił się zresztą szerokim echem przede wszystkim poza jazzowym światkiem. Ze względu na charakter tworzonej przez Stetsona muzyki, nie powinno to szczególnie dziwić.
Amerykańska trębaczka debiutuje tym albumem w roli liderki i przedstawia nam swoją wizję artystyczną równie barwną jak arcyciekawa okładka “Fly or Die”. Aktywność Jaimie Branch na początkowo chicagowskiej, a od pewnego już czasu - nowojorskiej scenie, trwa już jednak od dłuższego czasu. Można zatem powiedzieć, że mamy w tym przypadku do czynienia z doświadczoną debiutantką, która współpracowała już wcześniej z Jasonem Ajemianem, Frankiem Rosalym, Fredem Lonbergiem-Holmem, czy Jebem Bishopem.
Amerykańska trębaczka debiutuje tym albumem w roli liderki i przedstawia nam swoją wizję artystyczną równie barwną jak arcyciekawa okładka “Fly or Die”. Aktywność Jaimie Branch na początkowo chicagowskiej, a od pewnego już czasu - nowojorskiej scenie, trwa już jednak od dłuższego czasu. Można zatem powiedzieć, że mamy w tym przypadku do czynienia z doświadczoną debiutantką, która współpracowała już wcześniej z Jasonem Ajemianem, Frankiem Rosalym, Fredem Lonbergiem-Holmem, czy Jebem Bishopem.
Anouar Brahem, tunezyjski wirtuoz lutni oud, wraca z nowym albumem. Jego ostatnią płytę „The Astounding Eyes Of Rita” z 2009 roku poznaliśmy już dobrze nie tylko wielokrotnie słuchając krążka, ale i spotykając się z tą muzyką na koncertach – Brahem odwiedził Polskę z tym programem kilkakrotnie. I jakże nie byłaby ona zdumiewająco piękna, zawsze ciekawe jest poznanie, co aktualnie taki artysta jak Brahem ma do zaprezentowania.
Data LordsMaria Schneider Orchestra
DødsdromenAnton Ponomarev/ Dmitry Lapshin/ P.O. Jørgens
Marilyn Crispell & Harvey Sorgen
Barry Guy Blue Shroud Band
