Arcanum

Arcanum – pierwsza studyjna płyta duetu Schearer/Niggli. Wydana w poważnej płytowej oficynie w Intakt Records. Już dawno, bo pod koniec 2014 roku. Trochę przeleżała w naszej redakcyjnej przechowalni, nie tyle czekając na lepszy czas, co w oczekiwaniu, aż opadną emocje po wielokrotnych przesłuchaniach swojej poprzedniczki, koncertowej Tyr-Gly-Gly-Phe-Met – Live At Jazzwerkstatt Bern.

I dobrze, że odczekała swoje, bo po tamtej szalenie dynamicznej, brawurowej płycie, Arcanum mogła wydać się albumem wcale nie tak bardzo porywającym, jak podpowiadał rozbudzony koncertówką apetyt i poprzez to mogłaby zostać niesprawiedliwie potraktowana. 

Arcanum to inna płyta, choć głos wbudowany w elektronikę i perkusista ten sam. Tutaj rzecz jest o wiele bardziej refleksyjna, zagrana jakby z większym namysłem. A może nie, wcale nie namysłem tylko z inną energią. Przypomina jakiś przedwieczny rytuał, jakąś alchemiczną skupioną kreację tworzenia odrębnego świata dźwięków. A do tego potrzeba natchnienia, to jasne, ale również wiedzy, wyobraźni i szerszej perspektywy. Bo przecież ten nowy kosmos to nie tylko starcia żywiołów, porywy emocji, ale także niezliczony zbiór spraw mniejszych, współzależności bardziej subtelnych, barw nie tylko jaskrawych, ale także i tych ukrytych w cieniu, a przecież przez to wcale nie mniej ważnych.

I to wszystko tu jest i ten cudownie afrykański rytmiczny kontekst też. I nie odbierze tego płycie Arcanum nic, nawet nasze rozgorączkowanie wcześniejszą koncertową płytą . Bez dwóch zdań bardzo pochłaniająca wyobraźnię pozycja, wcale nie domagająca się od słuchaczy jakiegoś nadzwyczajnego osłuchania, co więcej, niosąca ze sobą bardzo intymną i w osobliwy sposób czystą muzykę.