The Distance

Michael Formanek, muzyk związany z nowojorską sceną jazzową, ma na swym koncie kilkanaście sygnowanych własnym nazwiskiem wydawnictw. Jednak jego najnowszy autorski album „The Distance” niesie ze sobą nową jakość. Bowiem po płytach nagrywanych w kameralnych składach, jak choćby w ostatnich latach w gwiazdorskim kwartecie z Timem Berne'm, Craigiem Tabornem i Geraldem Cleaverem, zmierzył się z wyzwaniem zestawienia ze sobą aż 18 głosów. Tak powstał Ensemble Kolossus, w którego składzie znalazła się czołówka współczesnej awangardy jazzowej – m.in. wspomniany Berne, gitarzystka Mary Halvorson czy puzonista Ben Gerstein.

Struktura albumu jest następująca: otwiera go nastrojowa, tytułowa kompozycja, w której sekcja dęta pobrzmiewa elegancją rodem z Davisowskiego „Birth Of The Cool”. Po niej następuje ośmioczęściowa suita „Exoskeleton”, której dramaturgia wiedzie w rozmaite światy – bigbandowego swingu, wyrafinowanej klasyki, posępnej psychodelii, charakterystycznej muzyki filmowej, wrzaskliwego freejazzu. Dzieło Formanka naznacza niepokój Lutosławskiego, jowialność Gershwina, elegancja aranżacji Evansa, temperament Courvoisier, konceptualizm Laubrock. Tę stylistyczną fuzję organizuje przyjazna logika – zmiany w narracji nie następują nieoczekiwanie, a czytelnie wynikają z siebie wzajemnie. Dzięki temu, mimo drapieżności licznych partii solowych i autorskiej realizacji zamierzeń lidera przez kolejnych wykonawców, „The Distance” jest płytą zorganizowaną. Łączy ona komunikatywną twórczą myśl z szorstkim nieraz, ekscytująco współczesnym, muzykowaniem zaproszonych do Ensemble Kolossus improwizatorów.

Zważywszy inteligencję kompozycji Formanka, najwyższą jakość wykonawczą, mądrą spójność brzmień bigbandowych i kameralnych oraz – finalnie – ogromną satysfakcję, jaką gwarantuje skupione spotkanie z „The Distance”, pytanie, czy jest to album wybitny, jest wcale niepozbawione podstaw.