The Beat Suite

Proszę nie myśleć, że Lacy w prosty sposób cofnął się do czasów rozedrganego bebopu i wielkiej transamerykańskiej włóczęgi. Obok tekstów wspomnianych liderów beat generation znalazły się tu także poezje młodszych twórców z tamtą epoką mających związek czysto inspiracyjny. Sam Lacy także nie próbuje tu podsumować bebopu jako swoistego muzycznego znaku czasów. Nie byłoby zresztą w to łatwo uwierzyć, gdyby taki zamiar miał, bowiem już wcześniej niejako z premedytacją i konsekwentnie pominął ten rodzaj jazzu w swych twórczych poszukiwaniach, pochylając się prawie wyłącznie nad dziełem Theloniousa Monka - muzyka tylko chronologicznie należącego do ery bebopu.

Do sesji zaprosił, co oczywiste Irene Aebi - głos, dwóch wieloletnich współpracowników Jeana Jacquesa Avenela - kontrabas, Johna Betcha - perkusja oraz, co już może być uznane za rodzaj wydarzenia, artystę, z którym działał wiele lat wcześniej i w nieco innej jazzowej estetyce - wybitnego puzonistę i naukowca George’a Lewisa. Z zestawienia tego powstała muzyka przeznaczona nie dla wszystkich miłośników jazzu. Choć są to od pierwszej do ostatniej nuty piosenki, to jednak ich melodyka, ramy harmoniczne leżą daleko poza granicami przyzwyczajeń.

Duże skoki interwałowe, melodie, których nie zanucimy, nieregularności frazy i swobodnie potraktowana kreska taktowa sprawiają, że aby docenić kunszt tej muzyki konieczna staje się nie tylko koncentracja, ale również śmiałe odrzucenie nawyków. Tekst i muzyka, głos i słowa wchodzą tu w niespotykane, niecodzienne i nieoczywiste relacje. Kiedy je rozpoznamy może okazać, że mamy do czynienia ze wspaniałą przygodą estetyczną.