2 Days in April

Koncertu zapis doskonały. Kwartet, rzec można, nestorów amerykańskiego jazzu, choć w zasadzie określenia tego użyć można przede wszystkim do Andersona, gra to, co w amerykańskim free najlepsze. 

Oczywiście, że spodziewać się po nich nie sposób "czegoś nowego", odkrywczego. Szczególnie po Andersonie i Jordanie. Ci panowie po prostu grają amerykańskie free, które w roku 1999 miało już swoją bogatą, około czterdziestoletnią historię. I nic z tego, że nie usłyszymy jakichś formalnych nowinek, nowych koncepcji. Ta płyta udowadnia raz jeszcze, że nie ważne jest co, ale kto i przede wszystkim jak gra. A czterech panów gra tak, że "buty lecą z nóg", choć to nie perfektowski rock, ale amerykański free. Amerykański na wskroś. Mnóstwo tu odniesień do jazzowej tradycji. Muzyka, choć swobodnie improwizowana wciąż swinguje, wciąż bluesem podszyta. Do tego stopnia, że chciałoby się ściągnąć marynarę i pomachać nią w powietrzu. Freeswingowa maszyna zapewnia bowiem taki tap-factor, jaki rzadko spotkać można w obecnych, często bardzo przeintelektualizowanych propozycjach. Szczególnie tych, które płyną z Europy.

Jeśli zatem ktoś jest spragniony, bądź co bądź, tradycyjnego już free jazzu, granego w iście mistrzowski sposób, z niesamowitymi solówkami obu saksofonistów, wspieranych przez, co tu dużo mówić, jedną z najlepszych sekcji współczesnego jazzu, to winien zaopatrzyć się w ten podwójny album. Warty wydanej każdej złotówki. Ręczę.