Masabumi Kikuchi, Terumasa Hino i cała plejada muzyków prosto ze stajni Milesa. W poprzednich recenzjach podśmiewałem się z usilnego dążenia Japońskich muzyków do wyraźnego kopiowania stworzonych przez Davisa wzorców. Tym razem oddaję jednak pełne honory. Ekipie z dwóch stron świata wyszła muzyka Milesem inspirowana, ale na wskroś oryginalna i ciekawa.
Pewnego słonecznego, czerwcowego dnia Tomasz Bura opowiedział mi o swojej debiutanckiej płycie Ritual, życiu muzyka w Wielkiej Brytanii i o tym, jak klasyczne wykształcenie wpływa na granie i postrzeganie jazzu.
Opowiedz proszę o inspiracjach, podczas tworzenia materiału na Ritual.
Robert Glasper. Jedno z najgorętszych nazwisk współczesnej muzyki improwizowanej. Pianista jazzowy, który dwukrotnie zdobywał nagrodę Grammy w kategorii R&B (Best Album, Best Traditional R&B Performance). Na koncert jego trio w Kijów Centrum w Krakowie czekało z niecierpliwością wielu fanów, uczestników jubileuszowego – XX Letniego Festiwalu Jazzowego w Piwnicy pod Baranami.
Sławne Studio S5 Radia Kraków. Na scenie pierwszy skrzypek. Stanisław Słowiński. Gra solo wirtuozowski początek „Evening Psalm” Zbigniewa Seiferta. Patrzę na ten obraz i nagle przechodzą po mnie ciarki.
Zagłębiając się w dyskografię szwajcarskiego tria Vein, nie sposób nie zwrócić uwagi na to, że utrzymują oni w orbicie swych zainteresowań klasyczny jazzowy repertuar, a także są przywiązani do tradycyjnych gatunkowych form, struktur i brzmień. Niemało jednak wyróżnia grupę na tle wielu mainstreamowych formacji typu fortepianowe trio i jej koncertowy album „Live Lemuria”, na którym gościnnie występuje z nimi Dave Liebman, skutecznie te różnice eksponuje.
Zamieszanie związane z osobą amerykańskiego saksofonisty Kamasiego Washingtona do złudzenia przypomina to, co kilka lat temu działo się z Kanadyjczykiem Colinem Stetsonem. Pomimo oczywistych różnic w zamysłach twórczych obu panów, nie sposób nie dostrzec, że obaj wyrośli niemal w okamgnieniu na znaczące postaci współczesnego jazzu. Obaj też zapukali do drzwi jazzowego światka, mając ze sobą bagaż doświadczeń wyniesiony ze współpracy z odmiennymi środowiskami artystycznymi.
Trzy zupełnie odmienne muzyczne propozycje. Trzy wielkie nazwiska. Niesłabnące oczekiwania publiczności. Drugi dzień Warsaw Summer Jazz Days 2015 rozniecił w słuchaczach różnorodne emocje, poczynając od lirycznego tria Brada Mehldaua, poprzez urzekające brzmienie wibrafonu Jasona Marsalisa, skończywszy na szalonych, niczym nie skrępowanych dźwiękach ekscentrycznego James Carter Organ Trio.
Tegoroczne Warsaw Summer Jazz Days to poniekąd korespondencyjny pojedynek, którego celem jest tchnąć życie w odwieczną jazzową formułę, powiedzieć coś nawet nie tyle nowego co osobistego. Chodzi o formułę tria fortepianowego, w programie festiwalu pojawi się aż siedem koncertów w takim składzie, wśród nich zespóły debiutujące jak i takie, których artystyczna wysoka pozycja na jazzowej scenie jest niepodważalna.
Pojawienie się grupy Marc Ribot's Ceramic Dog w warszawskim Pardon, To Tu było wydarzeniem wyjątkowym z kilku powodów. Zespół ten w Polsce gra rzadko, a w Warszawie jeszcze nie występował. A jak już wystąpił, to od razu w ramach dwudniowej rezydencji, co dawało publiczności szansę na zobaczenie większej niż w przypadku jednego koncertu palety muzycznych barw, które grupa ma w zanadrzu. Wizyta tria była też ważna z innego, jakże oczywistego powodu: dowodzi nim Marc Ribot i jego obecność sama w sobie zapowiadała nie lada atrakcję.
Ależ to jest cudowna płyta! W swojej refleksyjności i zadumaniu fascynująca jak mało który album ostatnich lat! Nie ma tu zaskoczeń zresztą. Do płyt ważnych, nagrywanych z ważnych powodów, Tyshawn Sorey bez wątpienia jeden z najważniejszych muzyków amerykańskiej sceny jazzowej, przyzwyczaił od samego początku i tę tendencję utrzymuje z klasą właściwą wielkim mistrzom.
Kultura popularna sprawiła, że choć powszechnie nazywa się ich artystami, coraz rzadziej odbiera się ich twórczość jak sztukę - na równi z malarstwem, rzeźbą, instalacją czy performancem. A gdyby tak „Break Stuff” - trzecią obok „Historicity” i „Accelerando” płytę tria Vijaya Iyera - powiesić na ścianie i posłuchać tak, jak ogląda się wiszące na ścianie obrazy?
Brad Mehldau nie musi uwydatniać swoich zasług dla współczesnego jazzu. Od prawie 20 lat, wraz ze swoim triem, inspiruje kolejne pokolenia młodych jazzmanów, zblazowanych recenzentów, a także, a może przede wszystkim – fanów muzyki. Nagrywając elektroniczny album Taming the Dragon, w duecie z perkusistą, Marciem Guiliana, stworzył bez wątpienia głośne dzieło (dosłownie i w przenośni).
Co do zawiłości relacji sztuka - ekonomia, nikt nie ma chyba wątpliwości. Na pewno nie mają ich dwaj młodzi reprezentanci krakowskiego środowiska jazzowego - pianista Mateusz Pałka i gitarzysta Szymon Mika. W ubiegłym tygodniu premierę miał debiutancki album tworzonego przez nich kwartetu. Na "Popyt" - bo taki jest tytuł krążka - złożyły się w przeważającej mierze autorskie kompozycje. Co więcej, trud wydania płyty muzycy wzięli na siebie. Skład Mateusz Pałka/Szymon Mika Quartet zasilają kontrabasista Alan Wykpisz oraz perkusista Grzegorz Masłowski.
Lider szwajcarskiego VEIN, Florian Arbenz to świadomy perkusista i doświadczony muzyk. Opowiedział nam o planach koncertowych tria, pomysłach na nowy album, a także o swoich koncertowych preferencjach.
Marta Jundziłł: Z Twoim bratem Michaelem, w dzieciństwie obaj graliście zarówno na fortepianie, jak i perkusji. Kiedy zdecydowaliście się wyspecjalizować i grać wyłącznie na obecnych instrumentach?
The Thing należy jednych z najbardziej popularnych zespołów z około-jazzowej sceny. Szalone trio zrodzone z jednej strony z miłości do twórczości Dona Cherry'ego, a z drugiej do muzyki o rock'n'rollowych korzeniach – punka, grunge'u, noise. Przez wielu uznawane za jeden z najlepszych koncertów bandów, faktycznie The Thing to zwierzę sceniczne, wybuchowe i dzikie, a jednocześnie przebojowe. Zazwyczaj zaczynają prawym sierpowym a potem dokładają kolejne ciosy.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
