Brad Mehldau nie ma, wbrew pozorom, łatwego życia. Namaszczony na Keitha Jarretta swojej generacji, ma obowiązek nie tylko wydawać świetne nagrania, ale także co i raz jeśli nie zmieniać bieg muzyki, to przynajmniej zaskakiwać. Trzeba przyznać, że temu 41letniemu pianiście z Jacksonville całkiem nieźle się to udaje.
Kolejna zaskakująca odsłona Marka Dressera. Tym razem w nieco dziwnym trio z fletami i fortepianem preparowanym. Eklektyczna, balansująca między ciekawą sonorystyką, a jazzowymi improwizacjami muzyka, której ciężko byłoby nadać jakąkolwiek etykietę. Muzyka, która łączy i przeplata najodleglejsze estetyki: od prostego bluesa, przez muzykę rozrywkową lat czterdziestych, po lekko i dojrzale odczytywaną tradycję muzyki poważnej w jej klasycznym i współczesnym wydaniu.
Kiedy Aki Takase nagrywała w 2002 r. płytę St. Louis Blues poświęconą utworom W.C. Handy’ego i zaprosiła do współpracy Rudi Mahalla, Paula Lovensa, Nilsa Wograma, Thomasa Herberera i Freda Fritha pomyślałem: „To pewnie jednorazowe zdarzenie”.
Mam takie wrażenie, być może złudne, że niektóre formacje, czy po prostu składy, zestawienia instrumentalne, na długie lata wytyczyły kierunek poszukiwań innych zespołów, grających w zbliżonych formułach. Szczególnie te, które kiedyś były pierwsze, przecierały szlaki, zwłaszcza, gdy określony skład pojawił się po raz pierwszy.
Recenzowane nagranie można zaliczyć do głównego nurtu wyrafinowanego jazzu akustycznego, nawiązującego swym klimatem najlepszych płyt z lat 60 wydawanych przez Blue Note. Nagrania dokonał zespół czołowych muzyków jazzowych średniego pokolenia, rezydujących w Nowym Jorku z udziałem weterana jazowej perkusji Grady Tate'a.
No musieli poczekać miłośnicy talentu Stanleya Clarke’a na tę płytę swego idola. W liner note napisane jest, że od czasu wcześniejszego nagrania wirtuoza upłynęła dekada.
Prześliczna koreańska wiolonczelistka Okkyug Lee, prześliczna okładka, przesmutna i przeliryczna muzyka, przewrotny tytuł. Po haśle "noisy love songs" na płycie młodej improwizatorki spowdziewałam się niepohamowanego krzyku miłosnej rozkoszy, wydawanego wrzeszczącymi instrumetami, i nawet pastiszu piosenek miłosnych. Jak ma się sprawa z tytułowymi love songs?
Niewielu muzyków grało w ostatnich latach równie często w krakowskiej Alchemii co Ken Vandermark i Paal Nilssen-Love. Niewielu potrafi też konsekwentnie wznosić się na poziomy muzyczne, które dla tej dwójki są niemal codziennością. O czym wie chyba dobrze krakowska publiczność, która szczelnie i po brzegi wypełniła salę Alchemii wczorajszego wieczoru.
Godzina 20:30. Poniedziałek. Widownia toruńskiego Bulwaru Kultury niecierpliwie oczekuje tego co od dawna było zapowiadane i czego będzie jedynym w Polsce świadkiem - Okuden Music Series Fall 2011. Salę spowija przytłumione światło. Instrumenty samotnie oczekują na rozpoczęcie spektaklu i oto nareszcie jest zapowiedź, rozlegają się powitalne brawa. Muzycy są już na scenie. Mateusz Walerian, Bracia Olesiowie i za klawiaturą lśniącego Stainwaya Matthew Shipp. Potem zapada totalna cisza.
"Kiedy Anthony Braxton gra, ludzie słuchają". Owszem słuchają, ale nie wszyscy. Braxton nie wypowiada się w kwestiach nieistotnych, nie zajmuje się w swojej muzyce czymkolwiek popadnie. Jest wielkim jazzowym konceptualistą i realizacją koncepcji podporządkowane są jego działania artystyczne niemal od samego początku kariery.
Nie wiem czym jest powodowane, że jedne płyty przechodzą bez echa, a inne są hołubione, w zasadzie nie wiedzieć czemu. Nie będę się powtarzał, że w moim przekonaniu np. Wynton Marsalis jest postacią co najmniej bardzo przereklamowaną, ale faktem jest, że każda jego płyta staje się bestsellerem. Yosuke Yamashita to natomiast ta druga kategoria muzyków - przechodzących bez echa.
Ostatnie dwa dni połączonych festiwali improwizowanej muzyki Ad Libitum i improwizowanego tańca SIC! obfitowały w występy muzyków, tancerzy i grup performansowych. W sali Laboratorium CSW można było spędzić wiele godzin na podziwianiu koncepcji artystycznych mających swoją realizację w - tak miłej duszy Jazzariumowca - improwizacji.
Płyta Electro-Acoustic Ensemble to poważny problem dla słuchacza. Nie chodzi o to, że ciężko się jej słucha - tego bym nie powiedział. Trudność polega raczej na zbyt złożonym materiale dźwiękowym, który żadną miarą nie chce poddać się analizie.
Październik, mimo niskich temperatur, okazuje się być niewątpliwie ciepłym miesiącem dla fanów Stacey Kent. Nie dość, że wczoraj miała premierę jej najnowsza produkcja "Dreamers in Concert" , artystka postanowiła odwiedzić aż trzy polskie miasta: Sopot, Wrocław i Warszawę.
Monachijska oficyna wydawnicza Winter & Winter wydała właśnie płytę nowego zespołu Jima Blacka. Jeśli ktoś z Państwa nie słyszał tego amerykańskiego muzyka, to znakomita okazja, by w tym momencie zapoznać się z jego twórczością, gdyż płyta jest i czymś bardzo dojrzałym - rekapitulacją jego dotychczasowych doświadczeń w bardziej konwencjonalnej jazzowej formie - i zarazem czymś nowym dla tego wybitnego avant jazzowego perkusisty.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
