Przeczytaj

To był koncert z tych, na które się czeka. Każdy z nas na coś czeka. Obecne dni pokazują to wyraźniej. Jeśli jest czekanie, to nie ma końca. Czasem tylko nie umiemy nazwać tego, na co czekamy. A przecież jeśli nie koniec, to życie. Wniósł je w ciszę krakowskiego kościoła św. Katarzyny Branford Marsalis. 29 października rozpoczął swoim solowym repertuarem z płyty „In My Solitude”  jubileuszowe 60 Krakowskie Zaduszki Jazzowe.

Oliver Lake to saksofonista, który powinien być znany każdemu słuchaczowi muzyki jazzowej – to przecież współzałożyciel World Saxophone Quartet. Zespołowi udało się onegdaj zdobyć niezwykłą, jak na jazzowe standardy, popularność, wykraczająca dalece poza ramy free jazzowej sceny, z której przecież wywodzili się muzycy kwartetu (w oryginalnym składzie: Oliver Lake, Julius Hemphill, David Murray i Hammiett Bluiett). Lake gra też od lat z wybitnymi kolegami w Trio 3 gdzie towarzyszą mu Reggie Workman i Andrew Cyrille.

Na alchemicznej scenie drugi dzień z rzędu stanęli Evan Parker, Augusti Fernandez, Zlatko Kaucic. Dołączyła do nich Joelle Leandre, artystka właściwie zespolona ze swoim instrumentem, która zachwyciła publiczność poprzedniej edycji krakowskiego festiwalu nieograniczoną ekpresją i wyobraźnią grając koncert solowy.

Mistrzowie improwizacji – takim tytułem został opatrzony czterodniowy cykl spotkań z Evanem Parkerem, Augustim Fernandezem, Zlatko Kaucicem i Joelle Leandre (która dołączyła do panów wczoraj wieczorem i o czym w kolejne  relacji). Tytuł mistrza to wyróżnienie, na które wymienieni muzycy bezsprzecznie zapracowali – na scenie spotyka się tu przecież sumarycznie ponad 100 lat muzycznych przeżyć. A improwizacja jest jak wino – mądrość i doświadczenie posiadają wartość wiekszą niż energia młodości – choć i ta oczywiście nie jest pozbawiona swojego uroku.