Illuminated Silence

Brytyjski kontrabasista Barry Guy nie ustaje w dostarczaniu nam nowych, jak zwykle ekscytujących nagrań! Z doskonałym amerykańskim perkusistą Gerry Hemingwayem nagrał nie jedną płytę, zdaje się jednak, iż z japońską pianistką Izumi Kimurą, w Dublinie (w Kościele Św. Anny), niemal dokładnie rok temu, zagrał po raz pierwszy. Koncert trwał 63 minuty z sekundami i złożyło się na niego osiem utworów (trzy z nich to improwizacje, pięć pozostałych, to kompozycje).

Początek spektaklu zwiastuje grzmot kontrabasu, krótka introdukcja perkusji, także efektowne wejście pianistki – wszystko czynione z przytupem! Przyczajona, zwinna, dobrze skomunikowana opowieść w formule całkowicie wolnej od zapisów z pięciolinii. Guy, prawdziwy lew, król puszczy, Kimura, bystra tygrysica, wreszcie Hemingway, orzeł o sokolim wzroku, mistrz chłodnej, ale jakże skrupulatnej narracji. Fortepian prowadzony jest kobiecą ręką, początkowo bardzo klasyczny w wyrazie, z każdą wszakże chwilą gotowy na realizację szalonych pomysłów starszych kolegów. Kontrabas, jak to zwykle w rękach Barry’ego, brzmiący niczym oratorium wielkanocne, często traktowany bywa smyczkiem dla podkreślenia dramaturgii wydarzeń, wprowadzenia odrobiny smutku do opowiadanej historii, nastroju nostalgii, czy artystycznej tęsknoty. Perkusja z jazzowym pazurem, precyzyjna niczym saper na polu minowym. Muzyka tria toczy się płynnie, nie ma w niej zakrętów, ani znaków zapytania. Od „chamber” do „free improv” artyści przechodzą w pół sekundy. Droga powrotna zajmuje im jeszcze mniej czasu.

Opowieść zwinnie, bez zbędnej przerwy, przechodzi od drugiej części, którą stanowi kompozycja Guya „Blue Horizon”, znana z innych wydawnictw kontrabasisty. „Flow” narracji jest zwarty, muzycy zdają się być bardzo ciasno posadowieni na scenie. Kimura płynie po klawiaturze soczyście, pewną ręką, jakkolwiek pełną artystycznego niepokoju. Guy i Hemingway czynią wszystko, byśmy z ogromną przyjemnością wspomnieli, pełne liryzmu, nagrania tria Aurora. Trzecia część ponownie zabiera nas w świat dramaturgicznej swobody – „Improvisation on a Painting”. Fortepianowe intro, potem salwa wyzwolonego impro! Piękny odcinek, perła za perłą - moc skupienia, precyzji, akustycznej nadwrażliwości. Kolejna historia zbudowana została na pięciolinii przez Japonkę, a zwie się „The Willow Tree Cannot Be Broken By The Snow”. Wstęp bardzo spokojny, klasycyzujący, godny mistrzów konserwatoriów. Kontrabas i perkusja dodają jednak utworowi takiej mocy, iż narracja szybko osiąga free jazzową masywność i adekwatną dynamikę. Bystre solo Hemingwaya, separatywny komentarz basu i powrót do słodyczy tematu na klawiaturze.

Piąta część, znów swobodnie rozgrywana,  „Improvisation on Light and Shadow”, rodzi się tajemniczym intro, budowanym przez smyczek nisko zawieszony na gryfie kontrabasu. Dźwięki fortepianu zdają się być lekkie jak puch. Jakby pianistka tylko zbliżała opuszki palców do białych i czarnych klawiszy. Odrobina sonorystyki ze strony obu Panów dodaje fantastycznego smaczku całej narracji. Gdy Guy, na tle tych niebywałych mikro ekspozycji, rozpoczyna rytmiczny taniec techniką „pizzicato”, recenzent aż unosi się w powietrzu! Najlepszy jak dotąd fragment koncertu puentuje szybkie wejście w swobodną eskalację, dzięki bystrości umysłu Hemingwaya. Utwór nie kończy się, ale niespodziewanie, bardzo płynnie przechodzi w kompozycję numer sześć „Ancients”, która wyszła spod pióra Guya. Klasycyzująca solowa ekspozycja Japonki, trochę w słodkim smutku ECM-owskiej wrażliwości. W tej sytuacji scenicznej, pójście w bystry, otwarty jazz, zdaje się być mistrzowskim posunięciem męskiej części tria. Efektem niemal free jazzowa kipiel, a potem bardzo miękkie lądowanie.

Finałową część płyty rozpoczyna piękna, stylowa, minimalistyczna kompozycja Agusti Fernandeza „How To Go Into A Room You Are Already In”. Kontrabasowa introdukcja, małe piano sunące niemal jednym dźwiękiem, garść preparacji na gryfie. Eksplozja piękna! Kimura zdaje się nucić pod nosem piosenkę z dzieciństwa, kontrabas ckliwie zawodzi, piano repetuje, a perkusja milczy. Ostatnia kompozycja koncertu „Finding It” (Guy), nie pierwszy raz tego wieczoru, mocno zaskakuje – jazzowy, niemal bluesowy „walking” kontrabasu, perkusja z wykręconą do wewnątrz synkopą, dynamiczne frazy z klawiatury. Od galopu do ciszy i z powrotem! Free z elementami „call & responce”, powrót do bluesa – prawdziwy „rollecaster”! Emocje eksplodują po obu stronach sceny. Po wybrzmieniu, nie może być inaczej – standing ovation!