Time's Tales

Perkusja, gitara, saksofon. Zapewne nie tylko mnie podczas szukania w pamięci składów złożonych tylko i wyłącznie z muzyków posługujących się tym instrumentarium jako pierwsze staje przed oczami trio Paula Motiana. Zyskawszy uznanie jako współpracownik Billa Evansa, powołując w latach 80. do życia swój bodaj najważniejszy zespół Motian zdecydował się wyjść poza formułę fortepianowego tria, w której grając z legendarnym pianistą długi czas funkcjonował. Wraz z Billem Frisellem i Joe Lovano - na początku tej kooperacji jeszcze jazzmanami "na dorobku - stworzył jeden z najciekawszych małych składów w tzw. "poszukującym mainstreamie".

Śmierć perkusisty zakończyła ponad dwudziestopięcioletni okres funkcjonowania tria, na którego nagrania z pewnością natknął się Jeff Ballard - jeden wielu amerykańskich bębniarzy zafascynowanych twórczością Motiana. Kalifornijski drummer, znany przede wszystkim ze współpracy z takimi tuzami jazzu głównego nurtu jak Brad Mehldau czy Chick Correa dotychczas nie miał na swoim koncie własnego, zupełnie autorskiego projektu (jeśli nie liczyć współtworzonego przezeń na równych prawach z Markiem Turnerem i Larry'm Grenadierem Fly Trio). Płyta Time's Tales, wydana na początku niniejszego roku przez oficynę Okeh Records (w której stajni znajdują się m.in . wspomniany Frisell czy Dave Holland) jest zatem jego debiutem w roli lidera, dowodzącego formacją w której prócz bębnów możemy usłyszeć, podobnie w sztandarowym bandzie Motiana... saksofon oraz gitarę. Dzierżą je w swoich dłoniach czołowi przedstawiciele średniego pokolenia amerykańskiego mainstreamu - Portorykańczyk Miguel Zenón i  pochodzący z Beninu  Lionel Loueke. Obaj to - jako się rzekło  - muzycy głównego nurtu, jednocześnie jednak w swej muzycznej aktywności nie stroniący od improwizacyjnych wycieczek. Już zatem sam skład tria mógł  skłonić wielu potencjalnych słuchaczy do zakupu wzmiankowanego krążka w nadziei, że w zapisanej nań muzyce uświadczyć będzie można świetnie wyważonych proporcji pomiędzy improwizacją a kompozycją. I co tu ukrywać - nadzieje te nie zostały do końca w moim mniemaniu spełnione.

Materiał zarejestrowany na płycie można w zasadzie podzielić na trzy części. Na pierwszą odsłonę składają się kompozycje członków tria. Krążek otwiera kompozycja Loueke "Virgin Forest" w której  podobnie jak w "Beat Street" Ballarda pierwszoplanową rolę odgrywa jak zwykle rasowo grooviący Zenón, zaś "Western Wren (A Bird Call)" to utrzymana w duchu twórczości tria Motian-Lovano-Frisell zespołowa improwizacja, w której introwertyczną zabawę barwą Ballarda kontrapunktuje frywolny dialog alcisty z Loueke. Po tym niezwykle obiecującym wstępie następuje druga, zdecydowanie najsłabsza część  płyty, złożona z coverów utworów tak różnych artystów jak George Gershwin, Béla Bartók, Sívio Rodriguez czy muzycy tworzący rockową grupę Queens of the Stone Age.  Zestawione z resztą płyty sprawiają one,  że całość materiału miast tworzyć zróżnicowaną, ale emergentną całość, przypomina momentami  nie do końca przemyślany kolaż.  Trio całe szczęście okazuje jednak jeszcze swe bardziej kreatywne oblicze w zamykającym płytę wyimprowizowanym "Free 3", osładzając nieco niemal półgodzinną dawkę rozczarowania. Summa summarum, jak mawiał klasyk - momenty były, jednak to zbyt mało, by uznać fonograficzny debiut tej formacji za krążek zdecydowanie wybijający się ponad płytową przeciętność pierwszego kwartału 2014 r.