Jeff Beck

Beck dorastał w Wallington w Anglii w domu.  Grająca na pianinie matka i fascynacja rodziny wszystkimi gatunkami od muzyki tanecznej po klasyczną sprawiły, że od najmłodszych lat otoczony był muzyką.

„Dla moich rodziców, którzy żyli w czasach wojny, muzyka była rodzajem udogodnienia, sposobem na oderwanie sie na chwilę od problemów dnia codziennego. To robiło na mnie wrażenie. Byłem na prawdę mały, kiedy jazz pojawił się w Anglii i nadal pamiętam zakradanie się do dużego pokoju by posłuchać go w radiu, przy absolutnym braku aprobaty ze strony moich rodziców.” -wspomina Beck.
Zainspirowany nowymi brzmieniami, Beck nauczył się grać na gitarze i zaczął grać w Londynie. Zanim zdecydował sie całe życie poświęcić muzyce, uczęszczał do Wimbledon Art College. Pracował jako muzyk sesyjny z Screaming Lord Sutch i the Tridents, zanim zastąpił Erica Claptona w Yardbirds w 1965 roku.
Beck opuścił zespół w 1967 i utworzył Jeff Beck Group w składzie z Rodem Stewartem jako wokalistą i Ronem Woodem na basie. Razem wydali dwa albumy- “Truth” (1968) oraz “Beck-Ola” (1969)- będące w kolejnych latach punktem odniesienia dla nowopowstałych zespołów rockowych.
Stewart i Wood dołączyli do the Faces, a Beck rozwiązał zespół aż do 1971 roku, kiedy to wraz z nowym składem nagrał kolejne dwa albumy- “Rough and Ready” (1971) oraz “The Jeff Beck Group” (1972). Beck ponownie rozwiązał grupę i utworzył trio, w którego skład weszli basista Time Bogert i perkusista Carmine Appice. Ich wspólny album nosił tytuł “Beck, Bogert and Appice” (1973).

Odchodząc od hard rocka Beck nagrał “Blow By Blow” (1975) and “Wired” (1976). Oba albumy, całkowicie instrumentalne, zmieniły postrzeganie ludzi tego, jak powinien brzmieć gitarzysta rockowy i stały sie jednymi z najlepiej sprzedających się gitarowych albumów instrumentalnych wszechczasów.
Muzyka zawsze była największą pasją Becka, ale zawsze miał on także sentyment do samochodów z podrasowanymi silnikami (hot rods). Sam o swoich pasjach mówi „Lubię pracować w studiu, bo to jest delikatne, pracujesz dla uzyskania dźwięku. Lubię też przesiadywać w garażu, bo bryły stali nie mają z tą delikatnością nic wspólnego. Jest też niebezpieczniej. Nigdy nie zostałem prawie zmiażdżony przez moją gitarę, a nie mogę tego samego powiedzieć o moich Corvettach.
By promować swój album “Jeff” Beck wrócił na trasę latem 2003 roku z legendą bluesa B.B. Kingiem podczas 12. dorocznego B.B. King Music Festival. Oficjalny bootleg “Live at B.B. King Blues Club” został nagrany w klubie New York i wydany we wrześniu 2003.
Latem 2004 Jeff Beck odbył swoja pierwszą trasę po Wielkiej Brytanii od 1990 roku. Świeżo po odebraniu swojej, czwartej już, nagrody Grammy. Podczas jednego z koncertów, w Royal Albert Hall w Londynie, wystąpili goście, wśród których znaleźli się Ronnie Wood, Imogen Heap oraz Nancy Sorrell.
Cały 2009 rok upłynął Beckowi pod znakiem wielu nowych przedsięwzięć i sukcesów. Na samym początku roku Jeff wyruszył w trasę po Australii i Nowej Zelandii, pierwszą po niemal trzydziestu latach. Następnie koncertował w Japonii (goszcząc na dwóch występach Erica Claptona), odbył trasę po całych stanach, a w czerwcu i lipcu po Europie i Kanadzie. 

Pod koniec października 2009 Jeff Beck, Stevie Wonder i Eric Clapton zostali poproszeni o występ podczas the Rock and Roll Hall of Fame 25th Anniversary Concerts w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Przez chorobę Eric Clapton musiał odwołać występ, a Beck wraz ze swoim zespołem zastąpili go na scenie. Juz pierwszego wieczoru Jeff zaskoczył publiczność grając ‘Superstition’, a kolejnego wieczoru, grając z gośćmi specjalnymi takimi jak Sting, Buddy Guy i Billy Gibbons. Tłum oszalał a recenzenci byli zachwyceni.
Zwieńczeniem roku ciężkiej pracy był sukces DVD ‘Live at Ronnie Scott’s’ i nominacja do piątej już Grammy za utwór ‘A Day In The Life’.

Jeff Beck
Jason Rebello - piano, instr. klawiszowe
Narada Michael Walden - perkusja
Rhonda Smith - gitara basowa