Finał Warsaw Summer Jazz Days 2019 w najbliższą niedzielę

7 lipca, ostatniego dnia tegorocznej edycji festiwalu Warsaw Summer Jazz Days czekają nas podówjne wyarzenia koncertowe. O 19:00, na koncercie fianłowym, w warszawskim klubie Stodoła wystąpią Nubya Garcia i Kenny Garret Quintet, a na zakończenie wieczoru świętować będziemy 90. urodziny Benny Golson’a. Wcześniej, tego samego dnia, do 14:00 do 17:00, w Centrum Praskim Koneser, wystąpią Quantum Trio, Algorhythm oraz Kaya Meller Quartet.

Nowa brytyjska scena jazzowa to w ostatnich latach najbardziej ożywczy nurt współczesnego jazzu. To właśnie dzięki niej powrócił duch Johna Coltrane’a i Pharoaha Sandersa, afrykańskich korzeni, duchowości i stylistycznej otwartości. Nubya Garcia to jedno z najważniejszych nazwisk tej sceny, obok m.in. Ezra Collective, Alfa Mist czy saksofonisty Shabaki Hutchingsa.
Artystka jest zdobywczynią prestiżowej nagrody „Breakthrough Act of the Year” przyznawanej przez legendarną londyńską stację Jazz FM.
Jej album „Nubya’s 5ive” (Jazz Re:freshed) choć ma dopiero niewiele ponad dwa lata obrósł już legendą, to jedna z najbardziej pożądanych płyt jazzowych na świecie! Jej nakład został wyprzedany w kilka tygodni, podobnie jak reedycja, która ukazała się w odpowiedzi na wielkie zapotrzebowanie rynku.
Oprócz prowadzenia własnego zespołu, Nubya wspiera swoim udziałem formacje Nerija, Maisha i grupę Joe Armon-Jonesa. Artystka związana jest ze środowiskiem skupionym wokół Brownswood Records i Gillesa Petersona, jednego z najsłynniejszych dziennikarzy muzycznych i promotorów jazzu na świecie.
Usłyszeć ją też można na specjalnym wydawnictwie „We Out Here”, nagranym przez reprezentantów nowej sceny jazzowej z UK.
W Londynie istnieje wyjątkowo silna społeczność skupiona wokół jazzu. Miejsca i organizacje, jak Jazz Re:freshed, Total Refreshment Center, Church Of Sound, Tomorrow’s Warriors, to scena jazzowa edukująca młodych muzyków, szczególnie kobiety oraz młodzież z mniejszości etnicznych.
Nubya przyznaje się do wielu fascynacji muzycznych. Zaczynała od klasyki, ale potem zajęła się muzyką jazzową i gatunkami mocno z jazzem związanymi.
W ten sposób wniknęła w środowisko jazzowe w Londynie. Wspólnie z innymi muzykami budowała tę scenę i stała się jej częścią. Nubya jest również didżejką. Gra w klubach. Nie prezentuje żadnego konkretnego rodzaju muzyki. Preferuje różne style i gra je dla publiczności.
Lata występowania jako didżej na imprezach i koncertach, uczestnictwo w nocnym życiu Londynu, mocno poszerzyły jej muzyczne horyzonty.
Artystka uważa, że jazz zawsze był muzyką ekspresji i samorealizacji. Był głosem ludzi, bowiem odnosi się do spraw politycznych, społecznych, ekologii.

Kenny Garrett urodzony w Detroit to pięciokrotny laureat nagrody GRAMMY oraz nagrody GRAMMY 2010 jako członek zespołu Chick Corea & Johna McLaughlin  Five Peace Band. Jego zawrotna kariera trwa już ponad 30 lat.

Garrett jest określany jako „najważniejszy saksofonista altowy swojego pokolenia”, czy też jako „jeden z najbardziej podziwianych saksofonistów altowych w jazzie po Charliem Parkerze”.

Szerokiej publiczności Kenny Garrett zawsze chyba kojarzyć się będzie najczęściej z Milesem Davisem. Saksofonista spędził na muzycznym uniwersytecie, jakim musiała być praca z legendarnym trębaczem, pięć lat, towarzysząc Davisowi podczas jego fazy „elektrycznej”.

Poza współpracą z Milesem Davisem występował również z Freddiem Hubbardem, Woodym Shawem, McCoyem Tynerem, Pharoah Sandersem, Brianem Blade’em, Patem Methenym, Bobbym Hutchersonem, Ronem Carterem, Elvinem Jonesem czy Mulgrew Millerem.

Od czasu jego debiutu „Introducing Kenny Garrett” minęło ponad  trzydzieści lat i dziewiętnaście  albumów nagranych jako lider, z których najnowszy zatytułowany jest „Do Your Dance!”.

Kenny Garrett wraz z zespołem znany jest szerokiej publiczności jako nieobliczalny artysta, zachęcający uczestników koncertów do poderwania się z miejsc i uwolnienia swoich emocji.

Czy to w Hiszpanii, gdzie człowiek z Kamerunu poderwał się i zaprezentował afrykański taniec, a następnie dołączył do niego młody breakdancer czy w Niemczech, gdy do tańca ruszył  wyszkolony tancerz baletu.

Improwizacyjne szaleństwo miało także miejsce na jednym z koncertów w Polsce, gdzie jeden z widzów dosłownie skoczył z balkonu na scenę, aby móc zatańczyć!

„Spoglądam i patrzę na ludzi oczekujących na piosenki, przy których mogą się bawić i wyrażać siebie”, potwierdza Garrett, dziewięciokrotny zwycięzca DownBeat’s Reader’s Poll for Alto Saxophonist of the Year.

Benny Golson to prawdziwa legenda jazzu a zarazem jeden z najlepszych saksofonistów tenorowych w jego historii.
Przeżył najlepsze lata dla muzyki jazzowej, odcisnął piętno na historii jazzu, skomponował dziesiątki standardów grywanych przez kolejne pokolenia muzyków: „Killer Joe”, „I Remember Clifford” ( ku pamięci tragicznie zmarłego Clifforda Browna), „Are You Real?”, czy „Steablemates”. Współpracował z największymi nazwiskami ze świata muzyki jazzowej ostatniego stulecia:Artem Blakey, Artem Farmerem, Dizziem Gilesspie, Ronem Carterem, czy Lionelem Hamptonem.
To właśnie Benny Golson grał tenorową partię w hard bopowym przeboju “Moanin” – nagranym z The Jazz Messangers Arta Blakey’a. Podczas swojej wieloletniej działalności artystycznej saksofonista przyczynił się więc do fundamentów obecnej muzyki jazzowej.
W 1956 Golson był jednym z członków orkiestry Lionela Hamptona, kiedy dowiedział się o śmierci Clifforda Browna, z którym grał razem w zespole (Brown zginął w wypadku samochodowym). Nagła śmierć przyjaciela była głębokim przeżyciem, które stało się impulsem do skomponowania utworu „I Remember Clifford”, poświęconego pamięci Browne’a.
Dzisiaj to jeden z wielkich standardów muzyki jazzowej, którego nagranych wersji nie sposób zliczyć.
Jednym z najbardziej popularnych zespołów, w których grał Benny Golson jest The Messangers Arta Blakeya.
Co prawda współpraca Benny’ego z The Messangers trwała zaledwie rok, lecz mimo to saksofonista przyczynił się do urozmaicenia repertuaru i twórczego ożywienia wśród członków zespołu. Benny Golson nie tylko grał tenorowe partie, ale również aranżował i porządkował formę The Messangers.
Pod koniec lat 50. XX wieku Benny Golson najwięcej twórczej energii poświęcał innemu projektowi- formułującemu się wówczas Jazztetowi (który w 1960 założył wraz z trębaczem Artem Farmerem).
W latach 1959–1962 Golson, razem z Artem Farmerem, prowadził The Jazztet. Potem na dwanaście lat zrezygnował z grania jazzu na rzecz pracy w studio i z orkiestrami. Komponował w tym czasie muzykę do takich seriali telewizyjnych jak Ironside, Room 222, M*A*S*H oraz Mission: Impossible. W latach 1964–1966 przebywał w Europie. W 1977 powrócił do koncertowania i nagrywania płyt, w 1980 reaktywował z Farmerem The Jazztet. W 1996 organizacja National Endowment for the Arts przyznała mu nagrodę NEA Jazz Masters[.

W 2004 wystąpił gościnnie w filmie Terminal (w związku z jego obecnością na słynnym zdjęciu „A Great Day in Harlem”).
Od 2007 regularnie jeździ w trasy koncertowe.
W październiku 2007 otrzymał nagrodę Mellon Living Legend Legacy Award, wręczoną mu przez przedstawicieli Mid Atlantic Arts Foundation na specjalnej uroczystości w Kennedy Center. W tym samym miesiącu wręczono mu także nagrodę za wybitne osiągnięcia życiowe przyznaną przez University of Pittsburgh (International Academy of Jazz Outstanding Lifetime Achievement Award).
W listopadzie 2009, na dorocznym koncercie na University of Pittsburgh, Golson został zaliczony do sław jazzu i jego nazwisko wpisano do International Academy of Jazz Hall of Fame.