Relacje

Już sama nazwa formacji dowodzonej przez Matsa Gustafssona sugeruje podejście do ojczystej jazzowej tradycji od... nieco innej strony. Zapewne każdy kto miał przyjemność doświadczać muzyki Gustafssona na żywo, zgodzi się ze mną, że Mats jest raczej zwierzęciem scenicznym niż ułożonym, stylowym jazzmanem sensu stricte. Ktokolwiek zatem liczył tego wieczoru na wysmakowane klimaty retro zagrane z gracją i hołdujące tradycji, musiał obejść się smakiem. Swedish Azz is a real, good shit!

Wygląda na to, że nie tylko przyroda, ale i kalendarz koncertowy rządzi się prawem cykliczności. Wczoraj w Mewie Towarzyskiej w Sopocie podczas występu formacji Niechęć trudno było nie ulec wrażeniu deja vu: panowie przybyli co prawda po jedenastu długich miesiącach, ale zameldowali się niemal pod tym samym adresem co przed rokiem, znów był to początek ich wiosennej trasy, ba, nawet pogoda była mniej więcej podobna...

"Linia prosta jest bezbożna" to motto F.Hundertwassera,austriackiego malarza, rzeźbiarza,architekta znanego powszechnie z realizacji charakterystycznego domu w Wiedniu. Domu, w którym nie ma linii prostych i kątów. Z racji swego nazwiska (wasser znaczy po niemiecku woda) miał też osobliwy stosunek do tej cieczy i mawiał: "Uważam, że woda jest nieprzewidywalnym żywiołem, który kryje wiele możliwości. To mnie właśnie w niej fascynuje. Dla mnie, woda jest swego rodzajem ucieczką, azylem, do którego zawsze mogę uciec".

Z przykrością muszę stwierdzić, że frekwencja na wtorkowym koncercie Artura Majewskiego i Rafała Mazura nie dopisała. Wytłumaczeń nasuwa się wiele: pogoda, środek tygodnia, mecz Polska – San Marino (o zgrozo!). Cóż, muzyka stricte improwizowana, z jaką słuchacze z założenia mieli mieć do czynienia, rządzi się własnymi prawami, a bezwątpienia jednym z nich jest unoszący się nad nią nimb elitarności, nieprzyswajalności dla uszu nieoswojonych.

Historie jak ta, która wydarzyła się wczoraj możliwe są tylko tutaj, na styku trzech miast, które egzystują w codziennej współpracy. W magiczno-przedziwny późny czwartek, na zaśnieżonym progu wiosny, w dwóch artowych oazach na przestrzeni dzielnic na co dzień zapomnianych zabrzmiała muzyka. Muzyka dnia powszedniego i muzyka wyjątkowego spotkania. Muzyka wyrosła z dwóch przyczyn, która okazała się być jedną i tą samą.

Uwaga – będzie to relacja entuzjastyczna, uprzedzam czytelnika. Cóż to były za szalone wieczory! Podejrzewam, że każdy kto miał przyjemność uczestniczyć w trzydniowym, osobliwym przeobrażeniu indywidualnych muzycznych atomów w jeden, spójny koncertowy organizm,  przyzna że mieliśmy do czynienia z wydarzeniem absolutnie wyjątkowym. Nie chcę pisać „niepowtarzalnym”, wszak mam nadzieję na wzrost podobnych inicjatyw w przyszłości – doskonałych improwizatorów szczęśliwie w Polsce nie brakuje. Zanim przejdę do sedna, krótko o wadach.