Miniatures

Tym razem bez wstępów i omówień. O braciach Olesiach pisałem wystarczająco dużo. Natomiast jeśli chodzi o ich płytę "Miniatures", to serce rośnie, słysząc jak równy, przemyślany i spójny koncepcyjnie materiał muzyczny ona zawiera. Chce się wciąż na nowo włączać tę płytę i nie dlatego, że grają polscy muzycy, i nie dlatego, że słuchając Olesiów powraca wiara, że można mimo miejsca zamieszkania grać na prawdziwie wielkim światowym poziomie. Powodem tego nienasycenia nie jest również obecność gościa z zagranicy, ani też jego regularnie wydawane przez szacowną szwajcarską firmę HatHut płyty.

Słuchając zawartych na płycie miniatur pojawia się zupełnie oczywista i jakże rzadka konkluzja. Tym muzykom można uwierzyć. Powiem więcej, nie ma jak im nie uwierzyć, nie ma jak nie zaufać, ponieważ, jak do tej pory, nigdy nie zawiedli. To nie sprawa estetyki, stylu gry ani warsztatu, a raczej pewnej niezachwianej uczciwości wyrażającej się w stwierdzeniu, albo gramy na 100%, albo nie gramy w ogóle.

Mając to zapewnienie, poparte poprzednimi nagraniami i utrwalane, jak dotąd, każdym kolejnym, można bez zmrużenia oka dać się powieść ich sposobowi narracji, świadomości wagi każdego dźwięku, pomysłom aranżacyjnym, koncepcjom brzmieniowym, w końcu też falom emocji, płynącym  z nurtem muzyki. Można dać się poprowadzić nawet, jeżeli muzyka stawia przed słuchaczem pewne wymagania. W takiej sytuacji sprawą drugoplanową staje się jak znakomitym instrumentalistą jest Theo Jörgensmann, na plan dalszy odchodzi oczywista muzykalność członków tria, czy  głęboko poukładana praca sekcji rytmicznej. Mniej ważne staje się także, czy mamy do czynienia z muzycznym odkryciem, czy też nie. Kluczowy staje się przekaz i możliwość uczestniczenia w nim. Gorąca rekomendacja.