Duo

Franciszek Raczkowski i Mikołaj Kostka zawiązali skład wyłącznie na skrzypce i fortepian. Arogancja i zuchwalstwo? Raczej dojrzałość i olbrzymia świadomość instrumentalna. Panowie, choć bardzo młodzi prezentują światowy poziom, a swoimi przestrzennymi kompozycjami wprawiają w osłupienie nawet najbardziej wytrawnych słuchaczy. A wszystko to, na debiutanckiej płycie – „Duo”. Bo w końcu więcej znaczy mniej.

Skrzypek - Mikołaj Kostka i pianista - Franciszek Raczkowski to studenci katowickiej Akademii Muzycznej. W tym roku wzięli się ostro do muzycznej roboty. Nagrali dwie płyty, praktycznie w tym samym czasie: razem z formacją Follow Dices -„Eternal Colors”, a także album bardziej kameralny, nagrany w duecie - „Duo” . Można? Można. Choć płyta ukazała się w maju br. to zdecydowanie bardziej nadaje się na obecną porę roku: coraz krótsze i chłodniejsze dni. Bardzo minimalistyczne aranżacje i długie frazowanie, w połączeniu z mocno klasycznym osadzeniem brzmieniowym tworzą niezwykły charakter albumu. Ponadto, we wszystkich utworach tkwi pewnego rodzaju ludyczność. Być może to kwestia instrumentarium (skrzypce jako typowo ludowy instrument). Choć moim zdaniem to raczej zasługa ciągot Mikołaja Kostki ku muzyce północy. Dzięki temu miksowi wyłania się „Duo”. Album, który choć minimalistyczny – nie nudzi, choć romantyczny – nie jest tandetny, choć prosty w formie – nie jest przewidywalny.

Raczkowski i Kostka na albumie „Duo” postanowili przede wszystkim na dialogowanie i rozbudowaną melodykę. Nieważne czy mamy do czynienia z szarpaną artykulacją i rytmicznym zagęszczeniem, jak w przypadku utworu „IV” (pochodzącego z cyklu „VI melodies” Johna Cage’a), czy przepięknymi snującymi się frazami otwierającego album „Nouvel”. Na „Duo” na pierwszym miejscu  zawsze jest melodia. Ciekawą propozycją oprócz powyższych jest kompozycja „Planet still breaves” ze starannym pizzicato skrzypiec i niebanalną, rozbudowaną linią melodyczną, a także „Ludowiak” , gdzie grający pierwsze skrzypce Mikołaja Kostka wyraźnie kontrastuje z ciepłą, bogatą w tryle, przednutki i arpeggia linią fortepianową Franciszka Raczkowskiego. 

Jak widać, na albumie inspiracji jest całe mnóstwo: od muzyki klasycznej, ludowej, akustycznego jazzu i muzyki skandynawskiej. Wszystko zaś podane w świetnie przyprawionym dwuskładnikowym sosie. Hipnotyzujące dialogowanie, pełne romantycznej przestrzeni kompozycje i wielka przestrzeń dla akustycznego brzmienia, to coś, za co temu młodemu duetowi należy z głębi serca podziękować.