Up All Night

John Scofield wydaje się na dobre wszedł na drogę podrasowanego elektroniką funku. Estetyka, którą po raz pierwszy pokazał na swej poprzedniej płycie „Uberjam”, okazuje się nowym pomysłem na twórczej drodze tego słynnego gitarzysty. I przyznam szczerze, że trudno mi się z tym pogodzić.

Jakoś nie mogę przekonać samego siebie, że w tej estetyce improwizator klasy Scofielda może się w sposób satysfakcjonujący wypowiadać. Widać jednak może. Obok lidera mamy znanych z poprzedniej płyty: gitarzystę Avi Bortnicka, Andy Hesse’a na elektrycznej gitarze basowej oraz Adama Deitcha na perkusji, a także team gości ujętych w zgrabną nazwę „horn section”: Craig Handy – saksofon tenorowy, Earl Gardner - trąbka, Gary Smulyan -saksofon barytonowy, Jim Pugh - puzon.

Spośród wszystkich zastrzeżeń, jakie prywatnie mam do tego nagrania, jedno wydaje się szczególnie dotkliwe. Otóż nie potrafię sprecyzować powodów, dla których omawiana płyta została nagrana. Poza oczywistym faktem, że użyte zostały inne kompozycje niż na "Uberjam", poza częstszym niż wówczas wykorzystaniem sampli z głosem oraz poza brzmieniowymi różnicami spowodowanymi zaistnieniem w 6 na 11 kompozycji owej "horn section" istotnych artystycznych przesłanek nie potrafię dostrzec.

Wygląda to tak jakby trzeba było się wywiązać z kontraktu, a nie zmaterializować jakiekolwiek twórcze zamysły. A może ja po prostu się czepiam, może najważniejsza jest zabawa i dobre samopoczucie, może chodzi o to, aby przytupywać nogą i kiwać się do rytmu i w końcu może lepiej robić to przy muzyce Scofielda niż niewydarzonych gwiazdek pop.