Sadao Watanabe

 

Mając na koncie już ładną sumkę japońskiej muzyki z lat 70., nie odnalazłem wielu rzeczy, które zaimponowałyby mi na - przepraszam za wyrażenie - międzynarodową skalę. Zupełnie inaczej jest z Watanabe. Ten saksofonista to bodaj jedna z największych postaci mainstreamowego jazzu, muzyk, który osiągnął absolutnie I-ligowy poziom. Której płyty z tej dekady bym nie wziął, to zawsze sensowne granie. Co więcej - skupieni wokół Sadao muzycy też jakby wspinali się na poziom wyżej.

 

W paczce płyt z Japonii przyszedł album self-title. Rocznik 1972, na pokładzie wieloosobowy skład. Rozpoczynający utwór, mistyczna introdukcja z lekko stylizowanymi na afrykańskie zaśpiewami (odwołania do muzyki tego kontynentu to zresztą jeden ze znaków rozpoznawczych Sadao) już sugeruje, że będzie fajnie. I jest - gdy tylko odzywa się cała zgraja instrumentów, potężne tąpnięcia kontrabasu, rzucane gdzieś w tle, jakby od niechcenia akordy piana, snujące się, przesterowane jęki gitary, na które w końcu wchodzi unisono puzonu i altowego saksofonu, który prowadzi następnie znakomitą solówkę. Sadao dysponuje tu znakomitym brzmieniem, kojarzącym się trochę z Coltranem, ale i trochę z tą nieprzewydiwalnością Shortera.

 

Watanabe wie kiedy uderzyć, wie i kiedy zwolnić. Raz trafi się takie sielankowe wręcz cudo, jak "Mtelenko", raz powraca do krainy absolutnego uduchowienia. Być może w niektórych momentach usłyszycie, że nie wszyscy muzycy grają na równie wysokim poziomie, co Sadao, że nie każdy ma w sobie takie pokłady kreatywności, czy potrafi równie inteligentnie improwizować. Ale gdy muzyka ma tak wielką siłę, mocniejsi wynosząca całą resztę do góry - i słucha się tego znakomicie.

 

Trafiłem na album "Sadao Watanabe" w ramach poszukiwania ciekawostek z Japonii. Po przesłuchaniu nie mogę go już traktować inaczej, jak jednego z ciekawszych nagrań nurtu spiritual-jazz lat 70.