No More Drama

Cracow Jazz Collective swoim albumem „No More Drama” w nowoczesny i nieoczywisty sposób nawiązuje do jazzowej zwyczajowości minionych epok. To doskonały przykład na to, jak powinno się aplikować dokonania jazzu, sprzed ponad 50 lat, do muzyki tętniącej, żywej i bardzo współczesnej.  Ale nie tylko muzyczne wpływy są tu sprytnie uwydatnione. Lider kolektywu, Mateusz Gawęda, przede wszystkim wspaniale wykorzystuje możliwości muzyczne swojego zespołu, równomiernie angażując każdego muzyka z ośmioosobowego składu. Całość podana w odważnej formie przyprawiona o dynamizujące motywy dęte i motoryczne linie basowe, prezentuje się naprawdę świetnie.

Pozornie, album „ No More Drama” to tylko trzy utwory, czerpiące z przejrzałego już jazzu lat 60. XX wieku. W rzeczywistości zaś, oryginalna, rozbudowana forma materiału zebranego na albumie pozwala na nowo odżyć tendencjom minionych dekad, retransmitować je i uwspółcześnić. Swingująca perkusja, agresywna linia basowa,  czy mingusowska, świdrująca motywiczność (najbardziej słyszalna w zamykającym „Polish Drama”) okazują się przy tym być doskonałym tłem do rozbudowanych improwizacji. Dla kontrastu, główne motywy to zazwyczaj nieskomplikowane melodie. Sednem albumu jest więc rozpakowanie tej muzycznie ustalonej konstrukcji – improwizacje, w które zaangażowani są wszyscy członkowie oktetu, to prawdziwy żywiołowy majstersztyk, wgniatający słuchacza w inny wymiar muzycznych doznań. Przy okazji wyraźnie słychać, że Cracow Jazz Collective to forma warsztatów, w których to muzycy wychodzą poza swoje dotychczasowe doświadczenia muzyczne i przede wszystkim czerpią z energii grupy. Wzajemnie się nakręcają, raz po raz wzniecając muzyczny ogień, co stanowi dodatkowy album tej żywiołowej formacji.

Na „No More Drama” słyszymy tyle różnych partii, ilu de facto mamy muzyków. Tym samym spełnia się więc marzenie każdego kompozytora o jednolitym, a zarazem maksymalnym zaangażowaniu, każdego z instrumentalistów, w tworzenie kolektywnego brzmienia zespołu. W przypadku Cracow Jazz Collective efekt jest spotęgowany, bowiem w „No More Drama” uwikłanych jest aż ośmiu muzyków. Żaden z nich nie jest tutaj przypadkiem, nikt nie prze za bardzo do przodu, nikt nie pozostaje też w tyle. Poczynając od sążnej sekcji rytmicznej, która nadaje pęd wszystkim trzem kompozycjom, poprzez rozbudowaną sekcję dętą, która prężnie wykonuje tematy, rozbudowując je o zaawansowane, zbiorowe improwizacje, kończąc na fortepianie lidera, który trzyma w ryzach całe przedsięwzięcie i czuwa nad jego formą, zgrabnie modulując muzyczny koloryt „No More Dramy”.